Lezersrecensie
Kroniek van het menselijk leven
Richard Minne, een Vlaamse dichter (1891- 1965) dichtte ooit over de Russische schrijver Gogol:
‘Hij spreekt van liefde en dood,
en dat mensen klein zijn
en voor elkaar venijn zijn
en dat, trots van alles, dit leven
nog hoog staat aangeschreven.’
Deze woorden zou hij zeker ook voor Elsschot hebben kunnen schrijven. Want wat een schrijver!
Villa des Roses is het eerste boek dat Willem Elsschot schreef, zijn debuut. Een geweldig debuut, puntgaaf geschreven, vol humor, knap in elkaar gezet: een ijzersterke verbeelding van het menselijk tekort.
Eigenlijk gebeurt er niet zo bar veel in het boek. Tenminste, qua verhaal. In het pension, Villa des Roses, verblijven een aantal mensen met verschillende achtergronden die daar kort of lang wonen. Dat vergt wel wat van de sociale vaardigheden van iedereen, en dat gaat soms wel en soms niet goed. We zijn maar mensen, met onze goede en slechte kanten, laat Elsschot zien. En die mensen, met hun grillen en nukken, worden uitgebreid beschreven in het boek. De hospita bijvoorbeeld, madame Brulot, een echte middenstander, die probeert om op alle mogelijke manieren geld eruit te slepen, maar soms ineens haar zachte kant de voorrang geeft. Mevrouw Gendron, een stokoude bewoonster van de Villa, die graag in het pension verblijft omdat zij daar haar natje en droogje krijgt op geregelde tijden en ‘niets is beter voor de gezondheid dan een geregeld leven’. Ze is vrijwel onzichtbaar in het pension, tot ze ineens in staat blijkt tot een forse wraakactie. De naïeve Louise, het dienstmeisje van het platteland, die tot haar schade en schande verliefd wordt op Grünewald, een jonge Duitser die ook in het pension woont. Grünewald, een jonge Duitser, die het egoïsme van de jeugd verbeeldt. En nog vele andere bewoners.
Eigenlijk gebeurt er dus wél bar veel in het boek. Maar op de millimeter: in de onderlinge interactie, tijdens het eten, bij een feestmaaltijd. Heel precies en raak beschreven, met heel veel humor, ironie en mededogen. Wat een prachtig boek.
‘Hij spreekt van liefde en dood,
en dat mensen klein zijn
en voor elkaar venijn zijn
en dat, trots van alles, dit leven
nog hoog staat aangeschreven.’
Deze woorden zou hij zeker ook voor Elsschot hebben kunnen schrijven. Want wat een schrijver!
Villa des Roses is het eerste boek dat Willem Elsschot schreef, zijn debuut. Een geweldig debuut, puntgaaf geschreven, vol humor, knap in elkaar gezet: een ijzersterke verbeelding van het menselijk tekort.
Eigenlijk gebeurt er niet zo bar veel in het boek. Tenminste, qua verhaal. In het pension, Villa des Roses, verblijven een aantal mensen met verschillende achtergronden die daar kort of lang wonen. Dat vergt wel wat van de sociale vaardigheden van iedereen, en dat gaat soms wel en soms niet goed. We zijn maar mensen, met onze goede en slechte kanten, laat Elsschot zien. En die mensen, met hun grillen en nukken, worden uitgebreid beschreven in het boek. De hospita bijvoorbeeld, madame Brulot, een echte middenstander, die probeert om op alle mogelijke manieren geld eruit te slepen, maar soms ineens haar zachte kant de voorrang geeft. Mevrouw Gendron, een stokoude bewoonster van de Villa, die graag in het pension verblijft omdat zij daar haar natje en droogje krijgt op geregelde tijden en ‘niets is beter voor de gezondheid dan een geregeld leven’. Ze is vrijwel onzichtbaar in het pension, tot ze ineens in staat blijkt tot een forse wraakactie. De naïeve Louise, het dienstmeisje van het platteland, die tot haar schade en schande verliefd wordt op Grünewald, een jonge Duitser die ook in het pension woont. Grünewald, een jonge Duitser, die het egoïsme van de jeugd verbeeldt. En nog vele andere bewoners.
Eigenlijk gebeurt er dus wél bar veel in het boek. Maar op de millimeter: in de onderlinge interactie, tijdens het eten, bij een feestmaaltijd. Heel precies en raak beschreven, met heel veel humor, ironie en mededogen. Wat een prachtig boek.
1
Reageer op deze recensie
