De literatuur die Harry Mullisch schreef

Wanneer voor de deur van huize Steenwijck een aanslag wordt gepleegd in de tweede wereldoorlog, verliest Anton zowel zijn ouders als zijn broer, omdat deze er de schuld van de aanslag in de schoenen krijgen geschoven.
Anton is verward en komt als wees te wonen bij zijn oom en tante die hem opvoeden als hun eigen zoon.
Naarmate de jaren verstrijken blijven toch de vragen over wat er gebeurd is in de oorlog in zijn hoofd spoken.
De aanslag neemt je mee in het verhaal van Anton vanuit het oogpunt van Anton van jonge jongen in de tweede wereldoorlog, tot aan jong volwassene en zijn leven als huisarts, maar ook als student, echtgenoot en vader.
Door het ouder worden komen door bepaalde omstandigheden steeds meer puzzelstukjes boven water, maar als hij volwassen is en trouwt bereiken zijn gedachten over de toedracht een hoogtepunt. Zal hij ooit alle antwoorden vinden op de vraag wat er nou precies die avond is voorgevallen?

Citaat de Aanslag: blz 53:
Een uur, misschien anderhalf uur later werd hij wakker van dat geschreeuw dat jarenlang door heel Europa heeft geschald. Meteen werd hij weer verblind door een lantaren. Aan een arm werd hij van de brits gerukt, de gang op, - zo snel dat hij zijn celgenote niet te zien kreeg. Overal stonden weer Duitsers en politieagenten. Een hoge SS'er met een doodskop op zijn pet en zilveren sterren en strepen op zijn kraag smakte de celdeur dicht.
Hij was een knappe man van een jaar of vijfendertig, met een regelmatig, edel gezicht, zoals Anton vaak gezien had op tekeningen in jongensboeken.
Zo'n jongen opsluiten, schreeuwde hij, terwijl hij de trap op ging, ausgerechnet bij die terroriste! Of dan iedereen zijn verstand verloren had?
Dat vervloekte communistenwijf hoorde hier trouwens ook niet, die ging met hem mee naar Amsterdam, naar zijn kantoor in de Euterpestraat. De heren mochten blij zijn dat zij nog niet bevrijd was, dan hadden hier een paar Beamte niet meer geleefd! Wat was dat hier voor zwijnerij? Wie had dat allemaal zo Angeordenet? Iemand van de Sicherheitsdienst? Ach zo! Et tu, Brute!
Die wilde hier in Heemstede zeker een klein argument inkuilen, om na de oorlog de Weihnachtsmann te kunnen spelen, als de grote vriend van het verzet. Dat zou de Gestapo interesseren. Die jongen mocht blij zijn dat hij nog leefde. Hoe kwam hij aan dat bloed op zijn gezicht?

Harry Mullisch heeft de Aanslag geschreven en is een aantal jaren geleden overleden. In mijn opinie erg spijtig, want hij schreef geweldige en mooie verhalen. Als tweede wereldoorlog een onderwerp is waar je interesse ligt en dan beschreven door de ogen van het slachtoffer, iemand die tijdens de oorlog zijn familie is verloren en welke effecten dit op het slachtoffer hebben gehad, dan is het een goed en mooi boek.
Ik zelf kon er moeilijk doorkomen. Regelmatig betrapte ik mezelf erop dat ik het van de hak op de tak vond gaan en kon daardoor niet goed genoeg in het verhaal komen om een goede lijn van het verhaal te pakken te krijgen.
Het boek heb ik wel uitgelezen, het valt toch onder literair en dat is nooit verkeerd eens in de zoveel tijd, maar het verhaal boeide me niet genoeg om meer dan drie sterren te geven.