Prachtig proza

Er waren eens een vader, moeder, zoon en dochter. Ze woonden op een eilandje in een stuwmeer in Canada. Ze leefden in de prachtige natuur, vader had onduidelijk werk en moeder zorgde voor de kinderen. In de kleine dorpsgemeenschap aan het vasteland waren ze buitenbeentjes, Anglais. Haar hele leven is de dochter een buitenbeentje gebleven. Ze is, nauwelijks volwassen, gevlucht naar de grote stad. Toen haar moeder overleed is ze even terug geweest, maar niet lang genoeg voor de begrafenis. Op een gegeven moment krijgt ze te horen dat haar vader spoorloos verdwenen is. Met haar huidige vriend en een bevriend stel gaat ze op onderzoek uit. Wat zou er met haar vader gebeurd zijn? De auteur schrijft een prachtig verhaal, ze schildert het Canadese landschap, gebruikt schitterende woorden om de zoektocht van de dochter te beschrijven. “De zon was rood ondergegaan, een heldere tulpenkleur, de hemel was bedekt met vleeswebben, vliezen.” Tijdens de speurtocht komt de dochter erachter dat ze niet echt leeft, ze voelt al jaren niets meer. De auteur laat het verhaal steeds gecompliceerder worden. Het is niet alleen een verhaal over de speurtocht naar een verdwenen vader, het is ook een speurtocht naar zichzelf, wie is ze, waar komt ze vandaan en bovenal: waar gaat ze naar toe?

Als lezer kruip je in de gedachten van de dochter, die gedachten lijken verward, soms kun je ze niet volgen. De auteur weet je echter op het pad te houden, de acties van de dochter zijn niet zo verward als het lijkt. Er zit een patroon achter. Een patroon dat met de historie van de oorspronkelijke bewoners van Canada te maken heeft. De dochter zal een keuze moeten maken over de richting van haar leven na de speurtocht, welke zal dat zijn?



Mijn mening: Margaret Atwood wordt beschouwd als de ‘grande dame’ van de Canadese literatuur. Verwacht van haar geen boek dat je in een dag tijd kan verslinden. Haar woorden verdienen het om met aandacht te lezen, om te beklijven. Dat is wat ik ook gedaan heb, de woorden laten bezinken, nog eens even teruglezen om de rode draad weer op te pakken. Ik heb een prachtig boek gelezen over rouw, verlies en ouderschap. Vier sterren.