Drie jaar moesten we wachten op het vervolg van De laatste winter. Of inspecteur Erik Winter nog leefde was dan ook lange tijd de vraag: met zo’n titel had het zomaar het laatste deel van de reeks kunnen zijn. Gelukkig heeft Åke Edwardson ervoor gekozen nog een deel te schrijven. Gelukkig, want Witte ruis is een goede thriller.
Een vrouw en twee van haar kinderen worden vermoord. Wie is de dader? Haar ex-man, een buurman, de dwaas in het dorp, de krantenjongen? En waarom mocht haar baby wel blijven leven? Het is aan Winter en zijn team om daarachter te komen. Het is voor Winter na een herstelperiode aan de Costa del Sol zijn terugkeer naar Zweden en de confrontatie met de schimmige misdaadwereld van Göteborg. Zijn terugkeer in het team wekt de nodige gevoelens op bij zijn collega’s. Witte ruis is daarmee ook een weerzien met de bekende personages uit de vorige delen, met een speciale rol voor Gerda Hoffner, en natuurlijk zijn vrouw Angela en zijn dochters Elsa en Lilly. Niet alleen de moordzaak maakt dat je verder wilt lezen, maar ook de ontwikkeling van de personages en de keuzes waarvan je weet dat Winter ze zal moeten maken.
De stijl van Edwardson is precies, fragmentarisch soms. Dat past bij de sfeer van het boek en geeft goed het duister weer waarin Winter en zijn collega’s tasten. Een verwijt aan het adres van thrillers is soms dat actie belangrijker is dan aandacht voor taalgebruik. Edwardson brengt beide: een spannende thriller waarbij de taal aansluit op het verhaal dat hij vertelt.
Het enige minpunt is dat het einde redelijk voor de hand ligt, waardoor een deel van de spanningsopbouw verloren gaat. Maar ondanks dat is en blijft de Winter-reeks een aanrader voor de liefhebbers van de misdaadliteratuur. Dat er nog maar veel delen mogen volgen.