Een doorsnee thriller

Misschien was ik ter kennismaking beter begonnen met Nachtschade, deel 1 van Karin Slaughters thrillerreeks rond pathologe Sara Linton. Tijdens het lezen van Een lichte koude huivering, het derde deel, had ik nogal ‘s het gevoel achtergrondinformatie te missen. Het gevolg is dat ik nooit werd meegesleurd in het verhaal, dat zich afspeelt op de terreinen van een Amerikaanse universiteit. Het lijk van een student wordt onder een brug aangetroffen. Terwijl Sara Linton het lichaam onderzoekt, wordt vlakbij haar zus aangevallen en neergestoken. Later vallen er nog doden, de studente Ellen Schaffer als eerste. Sara’s ex-man Jeffrey leidt het officiële onderzoek. Ex-agente Lena, een van de verdachten, begint ook te graven en wordt daarbij voor de voeten gelopen door Ethan, een student met een duister verleden.

Karin Slaughter besteedt nogal wat aandacht aan de zielenroerselen van haar hoofdpersonages: de moeilijke relatie tussen Sara en Jeffrey, en het verkrachtingstrauma van Lena passeren uitgebreid de revue. Desondanks kan ik me er onvoldoende toe brengen ook daadwerkelijk mee te leven met het deprimerende gezelschap dat Een lichte koude huivering bevolkt. Naast die inhoudelijke manco’s had ik ook problemen met de stijl. Nogal doorsnee, vind ik, en het etiket literaire thriller onwaardig. Een oordeel dat nog wordt versterkt door enkele taalfouten en misplaatste zinsnedes, zoals de alliteratie ‘slecht sluitende ramen rammelden’. Karin Slaughter voegt met Een lichte koude huivering weinig toe aan het genre, stilistisch noch inhoudelijk.