Geen eerlijke kans voor jonge debutante

Een apocalyptische wereld, mensen met bovennatuurlijke gaven en een paranoïde bevolking die ervoor kiest om iedereen die bijzonder is in een gesloten inrichting te gooien. Het klinkt als een vrij standaard YA-plot – en dat is het ook. Niet de meest originele basis voor N.22, maar zeker niet slecht voor een debutant van zeventien jaar oud. Om op die leeftijd al te debuteren moet een uitgeverij wel echt iets in je zien. Dat belooft wat!  

Joyce Roele kiest er dapper voor om twee verhaallijnen in de ik-vorm te schrijven: vanuit de gevangen Kate en haar beste vriend Alex. Deze twee hebben duidelijk een andere vertelstem. Je kunt het boek op een willekeurig boek openslaan en je weet direct wie er aan het woord is. Dat kreeg Veronica Roth in het slot van de ‘Divergent’-serie niet eens voor elkaar. Helaas houdt de vergelijking daar op. Waar Roths romans spannend zijn van begin tot eind, gebeurt er in N.22 weinig.  

Hoofdpersoon Kate heeft helende krachten en vanuit haar perspectief zien we de wereld binnen de muren van de gesloten inrichting voor mensen met speciale gaven. Alex vindt dat het zijn schuld is dat Kate intussen al ruim twee jaar vastzit en zoekt haar, bijgestaan door Lena. Kate heeft gezworen nooit met iemand te praten terwijl ze vastzit, nergens om te geven en geen zwakte te laten zien. Dan ontmoet ze in de gevangenis de lieve Zoë en de irritante Branden – de perfecte ingrediënten om al haar regels te breken, natuurlijk. Intussen maken Lena en Alex plannen om haar op heroïsche wijze te redden.  

Spanning gegarandeerd, zou je zeggen? Die belofte wordt helaas niet ingelost. Pagina na pagina neemt Roele je mee in de gedachtegang van Kate. Helaas denkt Kate elk hoofdstuk vrijwel hetzelfde – en dat soms drie keer op één bladzijde. Dat is de zeventienjarige Roele zeker niet aan te rekenen. Uit elke pagina blijkt haar liefde voor de herkenbare personages die ze neerzet. Zeker bij een jonge debutant verwacht je dat een uitgeverij zorgt voor gedegen redactie om onnodige en zelfs storende herhaling te voorkomen. Dat geldt ook voor de storende taalfouten die helaas veelvuldig Roeles zinnen ontsieren. Zonde, want daardoor kost het te veel moeite je echt in het boek te verliezen.  

De futuristische wereld van N.22 valt bovendien ook wat tegen. Waar de ‘Divergent’-serie een complexe wereld toont met een gedegen achtergrondverhaal, kenmerkt het apocalyptische rijk uit N.22 zich vooral door oppervlakkigheid. De leider is een slechte man, de bevolking is dom en de gevangenen hebben natuurlijk een hart van goud. Niet dat we ooit daadwerkelijk die leider of de gewone bevolking ontmoeten om zelf een oordeel te vellen, trouwens. Het achtergrondverhaal is al helemaal onduidelijk. Iedere keer als Roele een tipje van de sluier op lijkt te lichten, blijkt Kate juist het vak ‘geschiedenis van landkunst’ niet te hebben gevolgd op school, waardoor we nog niets te weten komen. Als je niet door de datering van Kates dagboek wist dat het intussen drie eeuwen later is, zou je het vrijwel nergens aan kunnen merken.  

Een boek valt of staat met goede redactie. Het verhaal kan nog zo goed zijn, slechte redactie haalt zelfs een potentieel meesterwerk onderuit. Om N.22 wat betreft originaliteit en verhaallijn een meesterwerk te noemen, gaat te ver. Potentie is er zeker wel – Roele zet een overzichtelijk verhaal neer dat qua woordkeus goed bij haar doelgroep wast. Helaas krijgt ze geen eerlijke kans om te laten zien wat ze waard is door de gebrekkige redactie. Haar debuut is het begin van een vierdelige serie. Hopelijk levert het vervolg op N.22 wél de beloofde spanning en krijgt Roele de kans om te groeien.