Silva raakt nooit de draad kwijt

De spionagethriller heeft al een vrij lange traditie als het om populaire boeken gaat. Met name de boeken van John le Carré staan voor spanning die heel goed weergaven hoe de Koude Oorlog werd beleefd. Met een totaal veranderd wereldbeeld, sinds het Oostblok is weggevallen, is het voor schrijvers van spionagethrillers wat gemakkelijker om een vijandsbeeld te creëren. De wereld is immers niet meer Oosten en Westen, maar veel complexer geworden. Dat Daniel Silva daar ruimschoots gebruik van maakt, wordt in De Engelse spion wel duidelijk.

Zijn hoofdpersonage Gabriel Allon reist wat af om zijn uiteindelijke doel te bereiken en heeft te maken met verschillende stromingen aan vijanden en medestanders. Dit maakt het verhaal soms heel spectaculair maar het kan ook voor verwarring zorgen. Het bekendste lid van het Engelse Koningshuis verliest door een bomexplosie op haar luxejacht het leven en volgens de Britse inlichtingendienst is alleen Gabriel Allon in staat om haar moordenaar op te sporen. Allon heeft echter wel een eis om deze opdracht aan te nemen; hij wil samenwerken met Christopher Keller, die in het verleden undercoverwerk voor de inlichtingendienst heeft gedaan en die niet op vriendschappelijke voet staat met zowel MI5 als MI6. Als Allon toestemming heeft voor deze samenwerking heeft hij al snel in de gaten wie verantwoordelijk is voor de dood van de prinses, maar in plaats van jacht maken op deze dader is het soms net alsof er jacht gemaakt wordt op hem.

Dit verhaal is voor Silva het vijftiende deel dat hij schrijft met Gabriel Allon in de hoofdrol. In het Engels zijn er inmiddels 17 delen verschenen. Er zijn pas 7 delen van deze serie vertaald en met name het eerdere werk in deze serie is niet in het Nederlands vertaald.

De Engelse Spion is een onderhoudend verhaal, met vrij duidelijke verhaallijnen. Dat hij soms in zijn eigen complexiteit zich wat verslikt in zijn opzet, heeft niet echt een nadelig gevolg voor het boek. Wel maakt Silva veel gebruik van handlangers voor beide partijen die soms wat onduidelijk worden geïntroduceerd, waardoor de logica soms even ontbreekt. Het is soms wat lastig om de verschillende lijnen uit elkaar te houden. Daarvoor heeft hij zijn verhaal net iets te bombastisch gemaakt. Neemt niet weg dat Silva nooit de draad kwijtraakt. De auteur weet heel goed wanneer hij de grenzen van zijn verhaal heeft bepaald en gaat daar nooit overheen, maar hij had wat minder van zijn daadwerkelijke verhaal kunnen afwijken.

Voor dit verhaal heeft Silva wat oude bekenden uit vorige boeken van stal gehaald. Dat lost hij heel goed op voor diegene die niet bekend zijn met het werk van Silva. Hij wijdt daar echter zoveel pagina’s aan, dat de vaart met enige regelmaat uit het verhaal gaat en is het soms lastig om de draad weer op te pikken. Wat dit boek toch sterk maakt is het feit dat het weer niet een afgezaagde Midden-Oosten terrorist is, waar jacht op wordt gemaakt, maar Allon keert met Keller terug naar Ierland om met het verleden geconfronteerd te worden. Dit geeft een mooie draai aan het verhaal, waardoor het een positieve wending krijgt. Dat Daniel Silva weet waarover hij schrijft heeft met name te maken met zijn tijd dat hij als correspondent in Cairo was gestationeerd, in de tijd van de Iran-Irak oorlog. In zijn verhalen laat hij zien over een geweldige kennis van zaken te beschikken.

Het boek had een stuk minder dik kunnen zijn, toch had dat het verhaal niet minder gemaakt en blijft de concentratie van de lezer gewaarborgd. Nu weet Silva deze net op tijd weer wakker te schudden.