Jippie! Weer een geweldig Stephanie Perkins-boek!

Nadat ik Anna & de French Kiss had gelezen kon ik niet wachten om verder te gaan met Lola & de Boy Next Door en Isla & de Happily Ever After. Helaas waren die toen nog niet vertaald (Isla overigens nog steeds niet), dus wachtte ik netjes totdat Lola eindelijk verkrijgbaar was en kocht ik het bij YALFest.

Thuis aangekomen begon ik in Traveler van Arwen Elys Dayton, dus moest Lola nog even wachten. Maar voordat ik Traveler uit had ging ik op vakantie, dus van het lezen van dit boek kwam ik nog steeds niets toe. En toen ik terug was... liet ik Traveler gewoon liggen om Lola te lezen. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb!

Normaal lees ik wel contemporary, maar dan vooral boeken als die van Jandy Nelson en John Green. Echte meisjesboeken vind ik stom (zoals Aan Alle Jongens van Wie Ik Hield, tjonge, die vind ik verschrikkelijk). Vreemd genoeg zijn de boeken van Stephanie Perkins een uitzondering. Die raken me gewoon. Ik moet om hen lachen, huilen, alles!

Het idee van Lola is natuurlijk niet super origineel, maar de schrijfstijl van Stephanie wel. En daarom kan ik nooit stoppen met het lezen van haar boeken. Ik móét ze in één keer uit lezen, dus de keren dat ik Anna en Lola las waren lange nachten (ik ben een avondlezer). Nou ja, ik had ieder boek in ongeveer vier uur uit, maar als ik begon rond elf uur, half twaalf...

Wat ik vaak heb bij een tweede deel in een serie, is dat het boek een beetje afzwakt en niet zo goed is als het eerste deel (zoals bij Matched en Divergent). Bij zo'n boek heb ik het gevoel dat het een tussenboek is. Dit had ik niet bij Lola. Een van de redenen is dat deze trilogie geen echte trilogie is, maar meer een companion trilogy. De boeken zijn los van elkaar te lezen, maar toch met elkaar verbonden. Om eerlijk te zijn had ik nooit eerder zo'n trilogie gelezen, maar wat mij opviel was dat ik het niet zo erg vond dat Anna niet de hoofdpersoon was. Lola was ook heel leuk om over te lezen.

Waar Étienne St.Clair charmant is, is Cricket Bell aardig. Aárdig. En schattig. Normaal ben ik geen persoon dat mensen schattig vind, maar mijn goden, wat is Cricket schattig (zijn persoonlijkheid dan). En Lola... Wat mij het meest irriteerde was haar relatie met Max, maar ja, dat hoort in het verhaal, want anders is er geen drama.
Als iemand zou vragen welk stel mijn favoriet is (tussen die van Anna en Lola), moet ik toegeven dat ik daar niet op kan antwoorden. Want zij zijn beiden mijn favoriet. Maar ik denk dat ik meer neig naar Lola. (Wat ik overigens heel grappig vind is dat Étienne niet echt lang is en Cricket juist wel.)

Of ik Lola aanraad? Jazeker! Alleen weet ik niet of ik het de mannelijke lezers aan moet raden, want Lola is een echt meisjesboek. Niet dat ze het niet mogen lezen, maar ik heb meer de angst dat ze het gaan háten (net zoals ik Aan Alle Jongens van Wie Ik Hield verschrikkelijk vind (en dus een beetje haat)). De overige lezers: lees dit boek!

(Eerder verschenen op debookgeek.blogspot.nl)