Mooi boek, maar voorspelbaar

De 75-jarige Ruth is weduwe en woont in een afgelegen huisje aan de kust in het westen van Australië. Haar zoons wonen in een ander land en veel vrienden heeft ze niet. Ze probeert er toch nog het beste van te maken. Af en toe weet ze ook niet meer zo goed, wat ze nu precies gedaan heeft.
Na een onrustige nacht wordt ze wakker. Ze is ervan overtuigd dat ze 's nachts tijgers in haar huis heeft horen rondsluipen. Naarmate het verhaal vordert komt dit vaker voor. Als lezer weet je dat het niet waar kan zijn. Het is immers een oude eenzame vrouw. Maar het verhaal is zo geschreven dat je ook als lezer gaat twijfelen of het nu waar is of niet.

Op een dag staat ene Frida voor de deur. Frida is door de overheid gestuurd om voor Ruth te zorgen. Ze heeft alle benodigde papieren al bij zich. Op het moment dat Frida voor de deur staat, vertrouwde ik haar al voor geen cent. En dat vermoeden blijkt juist te zijn. Je krijgt zelfs een beetje medelijden met Ruth. Ruth heeft helemaal niemand die haar bijstaat en haar zegt om niet iedereen zomaar te vertrouwen. Al snel woont Frida zelfs in Ruths huis. Het is Ruths jeugdliefde Richard die haar erop wijst. Maar volgens Frida is dat al besproken en heeft ze elk recht om in het huis te zijn. Ruth weet niet weer wie ze moet vertrouwen. Maar ze gaat er toch maar in mee. Soms merkt ze wel dat er iets niet in de haak is, maar dan draait ze toch wel weer bij.

Ondanks dat je als lezer weet waar het verhaal naartoe gaat, is het toch een mooi boek om te lezen. Ondanks dat er soms wat onbegrijpelijke dingen gebeuren. Zoon Jeffrey bijvoorbeeld. Die is ervan op de hoogte dat er een vreemde bij z'n moeder over de vloer komt. Jeffrey weet dat Ruth het af en toe niet meer helemaal weet. Zou je als zoon dan niet eerst die overheidszuster natrekken? Of Richard, de jeugdliefde van Ruth. Zij willen hun laatste jaren toch nog samen doorbrengen, hij vraagt Ruth zelfs om bij hem te komen wonen. Maar Frida dwarsboomt dat. Ze houdt zelfs alle brieven achter die Richard schrijft en geeft de telefoontjes niet door. Zou Richard dan niet na gaan denken dat het toch best raar is dat hij geen enkel bericht terug krijgt.

Maar ja, had dat er wel ingezeten, dan was het boek misschien niet zoveel aan geweest. Dan was Frida veel te snel weer verdwenen. Dat is natuurlijk ook altijd achteraf gepraat. Want wat in dit boek gebeurt is geen fictie. Dit zou zomaar echt gebeurt kunnen zijn. En dat geeft dit boek toch wel weer wat extra's.