Misleidend klein verhaal, grootse thriller.

Na een hele resem kinder- en jeugdboeken besloot Hilde Vandermeeren haar schrijverscarrière een andere wending te geven. In 2013 maakte ze met 'Als alles duister wordt' haar thrillerdebuut, een debuut welke meteen goed was voor het winnen van de Vlaamse Hercule Poirotprijs en een plaatsje op de longlist van de Diamanten Kogel. 'De Toeschouwers' en 'Stille Grond' zagen het levenslicht in respectievelijk 2014 en 2015, waarbij Vandermeeren met deze laatste recent nog kans maakte op de prestigieuze Gouden Stop. Een Strop die ze weliswaar aan zich zag voorbij gaan, maar veel tijd voor treurnis is er niet: thriller nummer vier staat immers klaar om alle aandacht op te eisen.

'Scorpio' - zo noemt nummer vier - staat er in grote, ietwat gespiegelde, witte letters op een overwegend groen getinte cover. Een cover waar een vrouwenschim paniekerig lijkt weg te vluchten uit een bos, paniek die onmiddellijk bevestigd en/of versterkt wordt door de kleine rode letters onderaan: als je moet lopen voor je leven telt elke seconde. De aandacht van deze lezer is in elk geval onmiddellijk getrokken en tijdens het lezen zal pas echt duidelijk worden hoe goed dit beeld van de vluchtende vrouw hier op zijn plaats is. Eindelijk eens een cover die klopt, het was al even geleden.

In 'Scorpio' maken we kennis met Gaelle, Bernd en hun zevenjarig zoontje Lukas. Het in Potsdam wonende gezin is er even tussenuit, maar het weekendje Altensteig verloopt niet zoals het zou moeten. Niet enkel zijn er de zorgen om hun aan astma lijdende zoontje, ook tussen het echtpaar zelf groeit er alsmaar meer spanning. Omwille van een pension dat voormalig hardloopster Gaelle wil opstarten bijvoorbeeld, plannen die haar echtgenoot totaal niet ziet zitten. De twijfel groeit en dan plots, enkele dagen later, wordt Gaelle wakker in een gesloten psychiatrische instelling, verdacht van poging tot moord op haar zevenjarig zoontje.
Michael - alias de Kameleon - is een huurmoordenaar in dienst van Scorpio, een organisatie geleid door de mysterieuze Dolores Bartosz. Nog nooit heeft de meedogenloze moordenaar een opdracht geweigerd, maar daar komt deze keer verandering in. De opdracht roept teveel herinneringen op, herinneringen aan een verleden die hij nooit volledig heeft kunnen laten rusten. Herinneringen die hem dwingen die keuze te maken, die keuze die het verschil zal uitmaken: blijft hij jager of wordt hij prooi ...

Je hoort ze wel eens vaker, quotes die een boek moeten doen verkopen als datgene dat je zeker moet gelezen hebben. En al even vaak blijkt het betreffende boek dan uiteindelijk een teleurstelling. Hilde Vandermeeren heeft geen nood aan dergelijke quotes, haar boeken spreken voor zichzelf en met Scorpio heeft ze in elk geval deze lezer volledig kunnen overtuigen.

Wat lijkt Scorpio in eerste instantie een ontzettend klein verhaal, een verhaal waarbij je denkt al snel te weten hoe het allemaal zal verlopen en de ontknoping al op voorhand voor 100% zeker juist te kunnen voorspellen. Niets daarvan! Daar is Vandermeeren net iets te gewiekst voor. Wat als klein begint evolueert al snel in een adembenemend verhaal waarbij spanning en emotie elkaar in een rottempo aflossen en de ene cliffhanger na de andere op de lezer losgelaten wordt.
Vakkundig is het woord dat in me opkomt. Zeker wat betreft de uitwerking van de personages. Wat zullen die studies psychologie een hulp geweest zijn voor Vandermeeren, want evident kan je die personages allesbehalve noemen. Neem nu Michael, huurmoordenaar van beroep, maar toch iemand voor wie je als lezer sympathie gaat koesteren en wiens strijd met het verleden op een heel realistische manier wordt weergegeven. Of Dolores en haar blinde butler ... Logischerwijze vraag je je af wat de meerwaarde is van een blinde butler, maar Vandermeeren laat ook deze puzzelstukjes allemaal logisch op hun plaats vallen en komt met een bevredigend antwoord op wat een puntje van kritiek zou kunnen zijn.
De verschillende verhaallijnen groeien mooi naar elkaar toe, waarbij Vandermeeren de lezer de ene keer ademloos achterlaat, de andere keer schaamteloos op het verkeerde been zet en steeds opnieuw weer weet te verbazen. Schijnbaar achteloos, ongeforceerd, alsof het allemaal gewoon zo moet zijn. Geen overbodige woorden, geen ongeloofwaardige trukendozen, maar gewoon rechttoe rechtaan. Van begin tot einde, geen weg terug.
Een straffe prestatie van deze 'kleine' Torhoutse die met Scorpio misschien wel sneller dan ze dacht opnieuw mag dromen van die Gouden Strop. Deze ***** heeft ze in elk geval al meer dan dubbel en dik verdiend!