Zo nu en dan heel langdradig

Homer houdt van Elsie, Elsie houdt van Albert. Het is een klassieke driehoeksverhouding, alleen is Albert een alligator… Homer en Elsie besluiten Albert terug te brengen naar Florida. Ze zetten hem in een badkuip op de achterbank van een Buick en gaan op weg.

De cover van het boek ziet er geweldig uit, op de eerste pagina’s deelt de auteur familiefoto’s die moeten onderstrepen om wie het verhaal gaat. Het uitgangspunt van het verhaal is heel leuk: de auteur gaat het verhaal schrijven over zijn ouders die hun alligator Albert naar huis brengen. De vergelijking die op de cover gemaakt wordt met ‘De 100-jarige man die…’ belooft een verhaal met veel humor.

In negen delen is de reis van Homer en Elsie ingedeeld, waarin ze de meest waanzinnige avonturen beleven. Zo wordt Elsie een radicaal, raken ze betrokken bij smokkelarij, wordt Homer een prof honkballer, spelen ze in een film, overleven ze een orkaan, ontmoeten wereldberoemde schrijvers, noem maar op. En elke keer kruizen twee klunzige ‘misdadigers’ Slick en Huddie hun pad. Het laatste gaf me het gevoel in een ouderwetse western movie te zitten, maar dan geen goede.

Het ligt niet aan de schrijfstijl. Hickam heeft een vlotte manier van schrijven. De zinnen haperen niet en in zekere zin zijn de avonturen van Elsie en Homer ook wel grappig. De opbouw van het verhaal is echter veel te traag, de avonturen vond ik niet logisch en zo nu en dan heel langdradig.

Elsie kwam onvolwassen over, Homer als iemand met weinig ruggengraat, wat hij in Elsie zag is een raadsel. In de loop van het verhaal wordt dat beter, waardoor het afscheid nemen van Albert hopelijk symbool staat voor het volwassen worden van met name Elsie. Dan zit er tenminste een boodschap in het verhaal. Vergelijkbaar met de 100-jarige man… vond ik het boek niet. Humor zit er wel in het boek, je moet er alleen van houden.