Voorbij de grenzen van tijd en menselijkheid

Ik las Conquistador van Johan Klein Haneveld. Het is een science fiction verhalenbundel. De verhalen staan op chronologische volgorde qua tijd. Je begint in de redelijk nabije toekomst en eindigt in de verre toekomst. In het begin zijn de personages nog behoorlijk menselijk, met slecht enkele robotonderdelen. Naarmate je verder komt in het boek, zijn de personages steeds minder menselijk te noemen. Dat neemt niet weg dat je je steeds goed met de personages kan identificeren, ook als ze zijn verworden tot collectieve intelligenties met een eigen bewustzijn.
Je leeft steeds mee met de personages en voelt ook echt verdriet als bijvoorbeeld een robot is overleden.
In dit boek maak je kennis onder meer met intelligente dysonballen, een soort van verloren werelden in uitgeholde asteroïden en samensmeltende intelligenties.
Het boek bevat o.a. “Valstrik” dat in 2015 eerste werd in de Trek Sagae wedstrijd. Ikzelf vond dat verhaal juist wat minder, maar alsnog zeer goed. Mijn favorieten waren “De zelfmoordenaar” en “Aartsvijanden”.
Al met al is dit een bundel die gemakkelijk wegleest. De auteur heeft zijn huiswerk duidelijk goed gedaan en strooit met termen als singulariteit en supersnaren. Ook de werking van verschillende natuurwetten komt aan bod. Dit alles is echter zodanig beschreven dat je het ook als leek zijnde goed kunt volgen.
Dit boek neemt je mee op geweldige avonturen voorbij de grenzen van tijd en menselijkheid.