Een heel mooi verhaal, dat me doet denken aan The Notebook van Nicolas Sparks

Ik had de laatste tijd heel wat boeken van de hand van Jojo Moyes op sociale media zien passeren. Benieuwd naar deze voor mij nog onbekende auteur, kocht ik The Ship of Brides (Nederlandse vertaling: Zee van verlangen) en The Peacock Emporium van haar.
The Ship of Brides is sinds vijf minuten uit. Met spijt in mijn hart. En met een zachte glimlach om mijn mondhoeken. De Engelstalige titel past veel beter bij het boek, ik begrijp niet waarom er voor Nederlandse vertalingen soms zo'n melige titels worden gekozen.
Het verhaal begint in 2002 in India. Een grootmoeder is er met haar kleindochter op vakantie en stoot er op een strand waar oude scheepswrakken op heel rudimentaire wijze ontmanteld worden. De grootmoeder geraakt onthutst wanneer ze de naam van één van de schepen weet te ontcijferen.
Op dat moment begint het verhaal pas echt. Het flitst terug naar 1946, net na WOII. In Australië wachten een aantal bruiden ongeduldig op een passagiersboot die hen naar het Verenigd Koninkrijk zal brengen om hen daar te herenigen met hun Britse echtgenoten, die ze ontmoetten tijdens de tijd dat de geallieerden post hadden gevat in Australië.
Louter dit al was voor mij een nieuw gegeven. Ik heb het gegoogled: inderdaad: in WOII heeft Australië onder vuur gelegen van de Japanners. Amerikaanse, Britse en zelfs Nederlandse soldaten waren er toen gelegerd om dat werelddeel te beschermen. Never too old to learn. ;)
Het schip komt aan. Er is alleen één probleem: het is geen passagiersschip, maar een door de oorlog uitgeput vliegdekschip. Met militaire discipline, mariniers aan boord en gewone matrozen. Hun vracht: meer dan 600 bruiden. Blijkbaar is het boek gebaseerd op waargebeurde feiten.
Gaandeweg zoemt het boek in op 4 van de jonge vrouwen. Geleidelijk aan leer je als lezer meer over hun geschiedenis, de manier waarop ze hun mannen ontmoet hebben, hun onderlinge vriendschap die zich in de bizarre clash tussen militaire discipline en vrouwelijke frivoliteit stilaan ontplooit.
Een verhaal dat me heeft geïnteresseerd, heeft doen lachen én mijn romantische ziel heeft beroerd.
Achteraf maak ik me nog de bedenking, dat als het over Amerikaanse bruiden was gegaan, het verhaal ongetwijfeld allang verfilmd was: het contrast tussen de bruiden en de militaire discipline is té hilarisch groot, de historische waarde aanzienlijk. Jojo Moyes heeft in zoverre pech gehad dat ze Britse is....
Heel graag gelezen. En heel blij deze schrijfster ontdekt te hebben!