Prachtige en magievolle hervertelling

Prins Rhen is de troonopvolger van Emberfall, maar is vervloekt door een tovenares waardoor hij de herfst van zijn achttiende levensjaar steeds opnieuw moet doen. Er is maar één manier om de vloek te verbreken en dat is om iemand te vinden die verliefd op hem wordt. Maar aan het eind van elke herfst verandert Rhen in een verschrikkelijk monster, dat elke keer een andere vorm aanneemt en maar aan één ding kan denken: verwoesting. Jaar na jaar verliest hij steeds meer, tot de hoop hem bijna ontglipt.
Harper leeft in Washington, DC, waar haar vader jaren geleden is verdwenen, haar moeder stervende is en haar broer Jake er alles aan doet om de schulden van hun vader af te betalen aan gevaarlijke en corrupte mensen. Op een dag wordt Harper uit haar woonplaats weggerukt om in Emberfall uit te komen. Eerst weet ze niet wat ze van de wereld en de vloek moet denken, maar langzamerhand begint ze meer te begrijpen en meer te voelen voor het prachtige maar vervloekte land. Maar of dat genoeg is?

De eerste hoofdstukken vergen wat inlevingsvermogen van je als lezer. Ondanks dat het een hervertelling van Belle en het Beest is, hoef je je daar niet al te veel aan vast te houden. De vloek wordt steeds duidelijker naarmate het verhaal vordert en heeft wel wat weg van de vloek uit Belle en het Beest. Maar de wereld, de personages en de gebeurtenissen zijn toch wel even anders. Op de een of andere manier weet het verhaal je als lezer er zo in mee te trekken, dat je continu in het moment van het verhaal leeft. Het is bijna onmogelijk om aan iets anders te denken tijdens het lezen, zo sterk en krachtig is dit verhaal. Er wordt niet uitvoerig veel tijd besteed aan details of minder belangrijke zaken. Ik had steeds het gevoel dat alle elementen die voorkwamen in het verhaal van belang waren en dit bleek later ook zo te zijn. Alles was goed doordacht en hoe verder het verhaal vorderde hoe spannender en sensationeler het werd. Dit ‘sprookje’ kan echt wel tippen aan het 'origineel'.

De manier waarop de personages worden vormgegeven zijn echt super fijn, gedetailleerd en afgewogen. Zeker de manier waarop hun details en geheimen worden prijsgegeven is precies goed uitgedacht en afgewogen. Elke scène, elke woordenwisseling had wel een bepaalde betekenis en gaf zorgde voor een betere of juist minder goede band tussen personages en de manier waarop je als lezer wel of niet tot iemand aangetrokken werd. Zo was Harper natuurlijk een heel sterk personage. Ze weet wat ze wilt, deinst niet zomaar ergens voor terug en neemt vaak het heft in eigen handen, ondanks dat haar vaak genoeg wordt gezegd dat niet te doen. Rhen is natuurlijk de mysterieuze prins met duistere geheimen en hij weet vaak precies het juiste te zeggen, maar soms ook helemaal niet. Daarvoor is er nog een personage. Iemand die mijn interesse veruit het meest wist op te wekken. Commander Grey, ook wel ‘Scary Grey’ genoemd door Harper. De tijd die deze twee personages samen doorbrengen, de gesprekken die ze voeren en de beslissingen die ze samen of ten koste van elkaar nemen brachten nog eens extra diepgang in het verhaal. De band die zij opbouwen is sterk, natuurlijk, realistisch en bijna jaloersmakend. Na enkele dialogen met Grey was ik eigenlijk al verkocht. Hij werd langzamerhand mijn favoriete personage, ondanks dat hij niet de hoofdrol in de vloek van Rhen speelt. Of toch wel…? Ik zal er niet meer over loslaten, maar het voor gevoel dat ik over Grey kreeg halverwege het verhaal, bleek er helemaal niet ver naast te zitten. Eigenlijk was mijn voorgevoel best wel correct en dat was tegelijkertijd teleurstellend maar ook wel interessant. Alsof ik het verhaal voor 100% had begrepen en op die manier totaal in mijn straatje paste.

De worldbuilding, de personages, de gebeurtenissen en de vloek, alles klopte gewoon! Ik kan niet wachten op het vervolg om meer te lezen over dit intense verhaal, dit wonderbaarlijke sprookje.