Wonder Woman: Warbringer

In een andere review noemde ik al dat ik films en series van Marvel of DC Comics zeer goed kan waarderen, vandaar dat ik ook de film Wonder Woman (2017) heb bekeken en erop volgend het boek van Leigh Bardugo gelezen.
Dit is het eerste boek in een concept van Warner Bros. en Dc Entertainment om vier verhalen van bekende superhelden opnieuw te laten vertellen door vier bekende auteurs. Een maand na de film van Wonder Woman verscheen het boek over hetzelfde personage geschreven door Leigh Bardugo. Marie Lu zal volgen met een verhaal over Batman, Matt de la Peña schrijft over Superman en als laatst Sarah J Maas (!!!) met Catwoman. Hoe awesome is dat?!?

De film van Wonder Woman heeft me zeker niet teleurgesteld. Actie, een wereldreddende situatie, een beetje romantiek en humor. Dan is de film wel een beetje rond voor mij.
Het boek bevatte ongeveer dezelfde elementen.

In het begin leek het bijna alsof het een hertelling van de film was. Diana is nog zoekende naar haar krachten maar probeert zich te bewijzen tegenover de rest van de vrouwelijke bevolking. Maar dit keer is de drenkeling geen man maar een vrouw (beetje jammer vond ik zelf). Maar wat daarna volgde was toch een heel andere verhaallijn dan in de film. Het meisje dat Diana vindt blijkt een bijzonder menselijk exemplaar te zijn en om haar en de rest van de wereld te kunnen redden, verlaat Diana haar eigen wereld en reist af naar de mensenwereld, zoals wij die kennen. Daar krijgt ze (net als in de film) te maken met dingen die ze nooit heeft gekend en dat brengt het humor aspect in het boek met zich mee.

Ik startte met goede moed aan dit boek. Want ja, een superheldin, gebaseerd op een verhaal van DC, net de film ervan gezien. Het begin was ook redelijk spannend, ik wist niet zo goed wat te verwachten zodra bleek dat het verhaal toch anders ging lopen dan de film (wat ik overigens wel fijn vond).
Zodra Diana zich samen met het meisje in onze wereld bevond was het dialoog voor een tijdje belangrijker dan de actie. Een hele tijd eigenlijk. Af en toe gebeurde er zeker iets indrukwekkends en spannends, maar ik miste de gevechten op leven en dood. Maar ook als je daarvoor dit boek wilt lezen, zul je uiteindelijk niet teleurgesteld zijn, dat was ik immers niet. Een tijdje heeft humor, bekvechten en vluchten de overhand in het verhaal, wat wel redelijk te begrijpen en te volgen was. En dat alles is als het ware een aanloop naar het alles vernietigende einde.
Want, wauw, wat heeft Leigh Bardugo dat einde goed in elkaar gezet. Daar kwamen alle elementen aan bod die ik in de rest van het verhaal een klein beetje leek te missen. Maar voor geen goud had ik het boek aan de kant gelegd om het een andere keer uit te lezen.

Hopelijk zijn de volgende drie boeken in deze reeks op dezelfde manier te lezen want die wil ik zeker toevoegen aan mijn TBR stapel van 2018! Op Batman: Nightwalker zal ik in elk geval niet lang hoeven te wachten. Die is nu in januari al verschenen en zal ik zeker binnenkort gaan lezen.