Nauwelijks spannend te noemen

Will Jansen, een voormalig eigenaar van twee cafés in Utrecht en journalist bij Elsevier schreef zijn thrillerdebuut over een smokkelbende. Een vervoerder van gladiolen blijkt volgens de Franse politie ook cocaïne en heroïne te vervoeren. Dit is de kans om een drugslijn op te rollen. De spin in het web blijkt de in Utrecht woonachtige René Bourlioz te zijn. Voor de Franse politie betekent dit dat ze moeten samenwerken met de Nederlandse jongens van de narcoticabrigade. André de Jong is als brigadier bij deze brigade in dienst en hij zet zich in om bewijs tegen Bourlioz te verzamelen.

Dat Will Jansen in de horeca heeft gezeten, is goed te merken. Als lezer volg je André de Jong verschillende Utrechtse gelegenheden in. Er wordt heel wat genoten van de gastronomische genoegens in het boek. In Coke en gladiolen neemt De Jong ook een centrale plaats in. Over hem kom je in het boek heel wat te weten. Vooral in de eerste helft van het boek gebeurt er bar weinig en wordt je als lezer helemaal ingewijd in het privéleven van De Jong. Als Coke en gladiolen enkel gefocust zou zijn op het rechercheonderzoek, zou het zeker de helft dunner zijn dan de 210 die het boek nu telt. Pas in de tweede helft begint het onderzoek eindelijk te lopen.

Hoewel dit debuut lang niet slecht is geschreven, is het nauwelijks spannend te noemen. Will Jansen schrijft zelf heel typerend: "André's werk was net zo vaak spannend en enerverend als saai, kleurloos en afstompend. Het leek in geen geval op de flitsende acties van n'importe welke tv-serie. Ook niet op het geneuzel van Columbo. Allemaal stomme tv-bedenksels." Ik vermoed dat het echte politiewerk prima aan deze omschrijving voldoet. Het is te vaak te saai. Dat is met dit boek ook het geval. Volgende keer toch maar wat meer van die stomme tv-bedenksels!