Griezelen bij een taalvirtuoos

•Na de hierboven beschreven intro, ontrolt zich een erg spannend verhaal, dat prachtig geschreven is. Van Os verstaat de kunst om de lezer het gevoel te geven dat hij bij de handelingen betrokken is, hij sleurt je mee het verhaal in.
In bloemrijke - hoewel bloemrijk een volkomen ontoereikend woord is voor zijn virtuoze taalgebruik - beschrijvingen vertelt hij van de wederwaardigheden van de drie penvrienden, die vrijwel geen overeenkomsten hebben en wier missie je van in den beginne al ziet mislukken.

Het is goed voorstelbaar dat Berend J. Vonk hier tekeningen bij kon maken, zelf had ik ook meermaals de behoefte om iets na te tekenen uit het boek. Zó goed kun je het je voorstellen.
Soms verliest de schrijver zich in al teveel in moraalfilosofische discussies of disputen over literatuur, maar dat is maar een klein minpuntje.
De dialogen zijn fris en oorspronkelijk, niet gekunsteld. De karakters zijn zo vormgegeven, dat je ze de dingen in bepaalde bewoordingen hóórt zeggen.
•Ook aan de onverbiddelijke regels van de plotstructuur houdt Van Os zich als een volleerd meester, waardoor het echt een pageturner is.
•
Braga Doom is een absolute aanrader. Niet alleen voor liefhebbers van het genre (het is inderdaad griezelen geblazen en ongelooflijk spannend), maar door het fonkelende spel van de taal een feest om te lezen. Vijf sterren is gewoon te weinig om te geven.

Tot slot nog een tweetal fragmenten:
Pas aangekomen in Braga Doom, ontdekken ze de kerk en willen daar de slagregens ontvluchten:

‘Hoe de stank te omschrijven die ons binnen tegemoetkwam? Ik denk aan schimmel, aan optrekkend vocht, aan spantwerk dat aan jarenlange rot en molm onderhevig is geweest; maar ook aan het verderf uit een knekelhuis, aan rottend vlees misschien, of aan schelpdieren die lang op een vochtige kelderplank hebben gelegen; aan verschaald bier of ammoniak, aan de dompige, door kroep bezochte catacomben van een Londens hospitaal.’

Beschrijving van de herbergier van Braga Doom:

‘De man was een huiveringwekkende verschijning. Hoe moet ik hem beschrijven? Zijn hoofd, dat bijna zonder tussenkomst van nek of hals overging in lage brede schouders, schoot voorbij de acceptabele menselijke lelijkheidsnorm en viel in een bizarre, misschien wel buitennatuurlijke categorie van weerzinwekkendheid. Mond, neus en ogen zaten weliswaar op de plek waar ze hoorden te zitten, maar er was van alles mis met afmetingen en onderlinge verhoudingen. De neus was plat, alsof hij met een moker genadeloos was bewerkt,en verdween bijna in het omringende vlees. De ogen daarentegen leken door een macabere speling van de genetica uit hun kassen te worden gedrukt alsof het hoofd ervan verschoond wilde blijven. Zijn glanzende schedel was niet alleen verlost van haar, maar, zo leek het, ook van huid, want het voorhoofd wekte de indruk over te gaan in eelt en vervolgens in bot waarvan het vlees zich onherroepelijk had teruggetrokken.
‘Wat een kalfskop,’ fluisterde Ned.’