Laatste kunstje van de grote meester

De operatie Gladio mag dan min of meer bekend zijn, ze sluit naadloos aan bij actuele complottheorieën. Links en rechts las ik wat vermoeiend commentaar dat het thema 'te lokaal Italiaans' zou zijn, maar dat doet totaal geen recht aan de golf van 'gladiogeweld' die West-Europa in de jaren '70 en '80 teisterde. Dat Nederland daar grotendeels in gespaard is gebleven, doet aan die zaak niets af en bewijst dat de gemiddelde Nederlandse navel kennelijk groot genoeg is om in te staren.
Met de thematiek zit het dus meer dan snor. Ook al zijn veel feiten bekend, bij mij waren ze toch wat weggezakt en Eco zet alles weer op een smeuïge manier op een rijtje. Het blijft een beklijvend onderwerp, het 'iets' dat boven onze hoofden zweeft en alles lijkt te bedisselen.
Over vaart, spanningsbogen en karakterontwikkeling kan ik kort zijn: die zijn ondermaats, niet des Eco's in elk geval. Pas helemaal aan het einde wordt het spannend, en de opbouw lijkt een kopie van 'de Slinger van Foucault', maar dan een in nog geen vijfde van het aantal pagina's van dat literaire monument. Karakters blijven flets en bij momenten zelfs karikaturaal, al zit er een niet onaardig liefdesgeschiedenisje in. Het einde is zondermeer teleurstellend en vormt een dissonant met het dreunende orgelakkoord van het al genoemde 'de Slinger'.
Stijl is wel helemaal Eco, inclusief alle uitweidingen die zijn fans niet alleen voor lief nemen maar zelfs letter voor letter opdrinken. Van de valse titels van de Ordre Souverain Militaire de Saint-Jean de Jérusalem tot de rol van Paulus VI in de Moro-ontvoering, detailfetisjisten kunnen hun hart volledig ophalen.
In zekere zin een echte Eco dus, maar ik vond het te merken dat dit het laatste kunstje was van de grote meester. Alleen al om die reden blij dat ik het gelezen heb.