Recensie De Hongerspelen (The Hunger Games)

Toen ik De Hongerspelen vorig jaar in het Nederlands las, was ik er ondersteboven van. Wat een geweldig boek! Daarom heb ik ook de originele versies van de boeken gekocht, om te kijken of die - als dat al mogelijk is - nog beter zijn. En ik denk dat dat zeker een goede keus was. Het was weer net zo fantastisch lezen.

Het is moeilijk om De Hongerspelen of The Hunger Games (zoals de Engelse titel luidt) in een paar woorden uit te leggen, maar ik zal een poging wagen. De Verenigde Staten zoals wij die kennen, bestaan niet meer. Daarvoor in plaats is een nieuw land gekomen, Panem, dat een hoofdstad heeft, Het Capitool, en 13 districten die erom heen liggen. Het Capitool heeft al lang de macht in handen en elk district heeft zijn eigen nijverheid. De districten zijn in opstand gekomen tegen Het Capitool en hebben die slag verloren. Als straf is district 13 helemaal verwoest en moeten alle andere districten elk jaar een jongen en een meisje leveren aan de zogenoemde Hongerspelen. Deze worden in een arena geplaatst en er is maar één regel: 'Kill or be killed'. 'The last man standing' is de winnaar en zal eeuwige roem en rijkdom krijgen. De andere 23 tributen, deelnemers, vinden onherroepelijk de dood. Katniss Everdeen neemt de plaats van haar kleine zusje in tijdens de 74ste hongerspelen. Ze is ervan overtuigd dat ze daarmee haar doodvonnis tekent, maar misschien dat al die jaren van illegaal jagen haar toch een kans geven?

Ik heb besloten me alleen te beperken tot het uitleggen van de basis van de Hongerspelen, want het is veel leuker om het allemaal zelf te lezen en hoe dan ook ongelooflijk. Het verhaal deed mij meteen denken aan de mythe van de Minotaurus, waarin Athene een oorlog had verloren en daarom aan koning Minos elk jaar 14 kinderen moest leveren, als voedsel voor de Minotaurus. Hier houdt de vergelijking op. Suzanne Collins werkt goed naar de Spelen zelf toe. Ze worden niet meteen de arena in geworpen, maar er is eerst tijd voor voorbereiding. Wat ik zo goed van haar vind is dat zij niet besloten heeft ons alles wat ze in haar hoofd heeft gehad te laten weten. Zo gaan er in het boek een heel aantal tributen dood zonder dat ze vertelt hoe. Logisch, want dat weet Katniss zelf ook niet. Maar er zijn heel veel schrijvers die het wel zouden schrijven. Ik vind dat het boek alleen maar onnodig wreed zou maken. Want hoewel het verhaal duidelijk niet 'lief' is, gaat het over veel meer dan alleen het doden. De andere tribuut uit Katniss haar district, Peeta Mellark, blijkt namelijk al vanaf zijn jeugd hopeloos verliefd op haar, en zij weet niet wat ze daar mee aan moet. Het is een van de spannendste en meest meeslepenede boeken die ik heb gelezen. Al deze dingen gelden natuurlijk voor de Nederlandse en de Engelse versie. Maar de Engelse versie is nog leuker. Niet alleen zitten er een paar ontzettend grappige zinnen en fragmenten in, een aantal details was me helemaal niet opgevallen in de Nederlandse versie. (Ik wist namelijk niet dat Rue getint was, en iedereen aan wie ik het vroeg ook niet). En ik betrap me erop dat als ik dingen over De Hongerspelen vertel, ik nu steevast Engelse namen gebruik. Zo is het Cornucopia, Foxface en Lover Boy geworden. Deel twee, Catching Fire (Vlammen), ligt nog op me wachten, al weet ik natuurlijk wel wat er allemaal gaat gebeuren. Het derde deel, Mockingjay (Nederlandse titel volgens mij nog onbekend) komt deze zomer uit.

"May the odds be always in your favour!"