Eng realistisch

Stel: je groeit op in een caravan, ver van de bewoonde wereld. Op een dag komt je echte vader je ophalen, je moeder is verdwenen. Jij en je zusje moeten mee, naar de echte wereld. Wat moet je dan? Dat overkomt de hoofdpersoon in dit geweldige verhaal. Als je mij vindt, een heftig, maar fantastisch boek.

Emily Murdoch weet met het verhaal over de twee meiden een gevoelige snaar te raken. Door vanuit het perspectief van het meisje te schrijven, weet Murdoch emotie over te brengen. Als lezer beland je in het verhaal, kun je de twee meisjes begrijpen. Vragen als 'wat is een vaatwasser', 'waarom moet ik schoenen aan', zijn plots heel normale vragen.

Het verhaal bevat een aantal unieke gebeurtenissen die het boek spannend maken. Natuurlijk is het feit dat de twee meiden in de bewoonde wereld komen al voldoende voor een boek, maar Murdoch voegt hier iets aan toe. Er is in het verleden iets met het oudste meisje gebeurd. Wanneer je - als lezer - het verhaal leest, krijg je een vermoeden. Echter, zeker weten doe je het niet. Pas aan het eind van het verhaal weet je meer. Carey - het meisje in kwestie - neemt je mee naar het bos waar de caravan staat en doet haar verhaal. Nee, ze doet meer dan alleen haar verhaal; ze neemt je mee naar de plaats. Dat maakt het verhaal indrukwekkend!