Heerlijk verhaal, maar zó cliché

‘Als ik de aartsengelen aanleiding geef om te denken dat ik ook maar een beetje verliefd op jou ben, zullen ze me naar de hel sturen. Voor altijd.’ Het probleem van Patch is duidelijk: hij mag niet verliefd zijn op Nora. Becca Fitzpatrick schrijft met Crescendo een vervolg op het aantrekkelijke boek Hush Hush. Ook nu hangt het verhaal van diverse clichématigheden aan elkaar, maar Fitzpatrick schrijft wederom een vermakelijk YA-boek.  

Crescendo gaat verder waar Hush Hush stopte. Nora en Patch krijgen een relatie en Nora is gelukkig. Helaas gooit de akelige Marcie roet in het eten: ze papt aan met Patch. Dan moet Nora met Marcie samenwerken bij een schoolproject. Helaas is Fitzpatrick hier niet origineel: in het eerste deel van de saga moest Nora ook, tegen haar zin, met iemand samenwerken. Wanneer de mysterieuze Scott ook terugkomt naar het dorp, is de enscenering voor een problematische periode geschapen.  

Fitzpatrick start haar verhaal sterk door niets uit Hush Hush te herhalen: om het verhaal echt goed te begrijpen, moet je deel één gelezen hebben. De aantrekkelijke dialogen, vol humor en zelfspot maken het verhaal interessant. ‘Als jij die acht weken overleeft zonder haar te vermoorden, dan kunnen we het misschien weleens hebben over een auto.’  

Al snel groeit het mysterie rondom Scott. Nora kent hem van vroeger, maar hij lijkt nu niet meer te vertrouwen. De opstandige Nora gaat, tot ergernis van haar moeder, op onderzoek uit en dat zorgt voor spanning. Dan slaat het noodlot toe: Nora ziet Patch bij Marcie en maakt het uit. Marcie gedraagt zich uiterst vreemd in Nora’s bijzijn en ook Patch lijkt niet meer de ‘beschermengel’ die hij was. Beschermt hij Nora nog? Of loopt Nora juist gevaar?  

Gelukkig verkiest de auteur, anders dan in Hush Hush, Nora’s privéleven boven haar schoolleven en creëert ze een nieuwe setting. Door de vele wendingen in het verhaal blijft het verhaal boeien. Al snel rijst de vraag wie goed of slecht is. Het antwoord blijft lang uit. Net als Nora wil jij op zoek naar de oplossing. Helaas verzaakt Fitzpatrick diepgang aan te brengen en vervalt ze in het beschrijven van clichématigheden. Wanneer Nora Marcies kamer wil doorzoeken, gebruikt ze een walkietalkie en zoekt ze naar Marcies dagboek. Natuurlijk komt Marcie op het verkeerde moment binnen. Daarbij bevat Crescendo geen diepgaande thematiek. Onderwerpen als diëten, liefdesverdriet en overspel worden wel aangehaald, maar niet uitgewerkt.  

Diverse onverwachte wendingen verhogen het verhaaltempo en brengen extra spanning aan. De onthulling van Marcie zorgt voor een nieuwe kijk op het verhaal. Is Nora wel wie ze denkt dat ze is? Was haar vader wie hij leek te zijn? Ook de onthulling van Scott werpt nieuw licht op de zaak. Een onvermijdelijke zoektocht in zijn huis lijkt de oplossing, met alle gevolgen van dien: ‘De adelaar heeft zijn nest verlaten, zei ze’. Op haast filmische wijze beschrijft Fitzpatrick de gebeurtenissen, waardoor je van begin tot eind meegezogen wordt.  

Het einde van Crescendo bevat veel actie. In een spookachtige omgeving moet Nora redden wat er te redden valt. Langzaam vallen alle puzzelstukken op hun plaats. Hierbij wordt het verhaal soms érg toevallig. Gelukkig komt de humor van personage Vee weer om de hoek kijken. Zij zorgt voor een lach op je gezicht met haar soms wat bijzondere gedachtegangen: ‘Als ik alle actie heb gemist, word ik echt boos!’  

Met de laatste zinnen in Crescendo eindigt Fitzpatrick een mooi, maar zeer clichématig verhaal. Tegelijkertijd start ze een nieuwe verhaallijn; het leven van Nora is nog lang niet afgelopen. Ondanks de voorspelbaarheid en het gebrek aan een nieuw of diepgaand thema vermaakt de auteur je met dit tweede boek uit de saga opnieuw.