Lezersrecensie
Damse dagen; met krek dezelfde bedoeling
“Ik ben een god tot in het diepst van mijn gekrochten”, een van de zinnen uit het nieuwe boek Damse dagen van Raymond Rombout. Het is het tweede boek over Arturo Dias, een misdaadverhaal. Een verhaal, gekenmerkt door mooie dialogen, dat wat verwarring oproept bij de opbouw en af en toe een behoorlijk ‘toevalsgehalte’ heeft.
Arturo Dias is op zoek naar zijn dochter Sara. Al snel komt hij erachter dat ze in het dorpje Damme is. Hij probeert haar op te zoeken, maar dan komt hij erachter dat zijn dochter undercover, als Laura Dagen, werkt voor het blad P-Magazine. Ze probeert de crimineel Verduyn te ontmaskeren. Maar Verduyn blijkt gevaarlijker dan gedacht. Arturo Dias wordt door de politie ingeschakeld om achter Verduyn aan te gaan. Ook hij moet Verduyn proberen te ontmaskeren. Kan hij dit wel? Kan hij zijn dochter Sara redden?
De opbouw van Damse dagen is opvallend te noemen. Rombout maakt gebruik van de tijdsaanduidingen als ‘eerder’, ‘daarna’, ‘wat later’, & wat later’ om zijn verhaal in de tijd te plaatsen. Dat zorgt enerzijds voor verwarring bij de lezer, anderzijds wekt het spanning op. Door de tijd onduidelijk te benoemen, is het voor de lezer moeilijk de chronologie van het verhaal te ontdekken en dat werkt af en toe in het nadeel van het verhaal. Echter, op andere momenten wekt dit juist spanning op. De lezer weet meer dan de hoofdpersonen en dat maakt het verhaal spannend. Zinnen als “De gegevens waren afgesloten eind augustus van dit jaar. Zodat de zaak in Falmignoul er nog geen plaats in heeft” of “hij pakt zijn wandelstok met gouden knop aan de rand van zijn stoel en stapt kaarsrecht weg” zorgen voor vraagtekens en vermoedens.
Rombout weet de personages in Damse dagen levensecht te maken, maar er kan hier meteen een kanttekening geplaatst worden. De lezer leest in het boek mee met Sara (Laura) en Arturo. Rombout zet de dialogen in het verhaal op zo’n manier weg, dat het voor de lezer heel herkenbaar is. Daarnaast maakt hij gebruik van gedachtezinnen. Zinnen als ‘rijkelijk laat’ worden cursief weergeven, waarmee verduidelijkt wordt dat het om gedachten van de hoofdpersonages gaat. Daarmee worden de personages echter en kan de lezer makkelijker meeleven. Echter, de personages worden soms robotachtig weergeven. De manier waarop Dias in het heetst van de strijd kan bedenken hoe hij moet bewegen om geen schade aan zijn lichaam aan te richten, lijkt niet-realistisch. In hoeverre kan iemand dat op dat moment bedenken?
Damse dagen hangt af en toe wel een beetje van toeval aan elkaar. Dias krijgt de kamer waar Laura in heeft gezeten en Laura heeft toevallig een kaartje achtergelaten. Het slot gaat in één keer open en Laura heeft ook allerlei ‘wapens’ bij zich. Daarnaast reageren sommige personages wel heel openhartig. Zo vertelt Verduyn zijn plannen direct aan Dias, iets wat niet echt realistisch lijkt, gezien het criminele gehalte van de plannen. Ook de wending rondom de commissaris van het dorpje lijkt wel heel toevallig. Dit alles maakt het boek niet voorspelbaar, maar wel wat simpel. Alles lijkt nodig, om het tempo in het verhaal te houden. Dit laatste lukt dan ook zeker: het verhaal bevat tempo. Echter, door de vele elementen, wordt het boek niet diepgaand. Door alle lijntjes, gaat de lezer niet echt de diepte in. Rombout probeert dit te compenseren door de personages af en toe op een wetenschappelijke manier naar iets te laten kijken. Echter, de vraag is hoe realistisch deze gedachten zijn.
Via herhalingen en opvallende elementen probeert Rombout het boek een diepere laag te geven. Op sommige plekken lukt hem dit zeker. Zo is de herhaling van de passage aan het begin van het boek – waarin het meisje haar vingerkootje verliest – mooi gekozen en is de zin “Haar vermoorden komt later wel” aan het eind van het boek veelzeggend. Ook de verwijzing naar Willem Kloos (“Ik ben een god, in het diepst van mijn gedachten”) is passend.
Al met al is Damse dagen van Raymond Rombout een boek dat lekker wegleest. Het is geen superspannende thriller, maar het is wel een mooi misdaadverhaal. De lezer moet om kunnen gaan met enerzijds de simpelheid en de toevalligheid van het verhaal en anderzijds de lastige chronologie. Door de vele gebeurtenissen en lijntjes binnen het verhaal, bevat het verhaal niet veel diepgang, maar blijft het tempo hoog. Damse dagen is daarmee een prima te lezen boek.
Arturo Dias is op zoek naar zijn dochter Sara. Al snel komt hij erachter dat ze in het dorpje Damme is. Hij probeert haar op te zoeken, maar dan komt hij erachter dat zijn dochter undercover, als Laura Dagen, werkt voor het blad P-Magazine. Ze probeert de crimineel Verduyn te ontmaskeren. Maar Verduyn blijkt gevaarlijker dan gedacht. Arturo Dias wordt door de politie ingeschakeld om achter Verduyn aan te gaan. Ook hij moet Verduyn proberen te ontmaskeren. Kan hij dit wel? Kan hij zijn dochter Sara redden?
De opbouw van Damse dagen is opvallend te noemen. Rombout maakt gebruik van de tijdsaanduidingen als ‘eerder’, ‘daarna’, ‘wat later’, & wat later’ om zijn verhaal in de tijd te plaatsen. Dat zorgt enerzijds voor verwarring bij de lezer, anderzijds wekt het spanning op. Door de tijd onduidelijk te benoemen, is het voor de lezer moeilijk de chronologie van het verhaal te ontdekken en dat werkt af en toe in het nadeel van het verhaal. Echter, op andere momenten wekt dit juist spanning op. De lezer weet meer dan de hoofdpersonen en dat maakt het verhaal spannend. Zinnen als “De gegevens waren afgesloten eind augustus van dit jaar. Zodat de zaak in Falmignoul er nog geen plaats in heeft” of “hij pakt zijn wandelstok met gouden knop aan de rand van zijn stoel en stapt kaarsrecht weg” zorgen voor vraagtekens en vermoedens.
Rombout weet de personages in Damse dagen levensecht te maken, maar er kan hier meteen een kanttekening geplaatst worden. De lezer leest in het boek mee met Sara (Laura) en Arturo. Rombout zet de dialogen in het verhaal op zo’n manier weg, dat het voor de lezer heel herkenbaar is. Daarnaast maakt hij gebruik van gedachtezinnen. Zinnen als ‘rijkelijk laat’ worden cursief weergeven, waarmee verduidelijkt wordt dat het om gedachten van de hoofdpersonages gaat. Daarmee worden de personages echter en kan de lezer makkelijker meeleven. Echter, de personages worden soms robotachtig weergeven. De manier waarop Dias in het heetst van de strijd kan bedenken hoe hij moet bewegen om geen schade aan zijn lichaam aan te richten, lijkt niet-realistisch. In hoeverre kan iemand dat op dat moment bedenken?
Damse dagen hangt af en toe wel een beetje van toeval aan elkaar. Dias krijgt de kamer waar Laura in heeft gezeten en Laura heeft toevallig een kaartje achtergelaten. Het slot gaat in één keer open en Laura heeft ook allerlei ‘wapens’ bij zich. Daarnaast reageren sommige personages wel heel openhartig. Zo vertelt Verduyn zijn plannen direct aan Dias, iets wat niet echt realistisch lijkt, gezien het criminele gehalte van de plannen. Ook de wending rondom de commissaris van het dorpje lijkt wel heel toevallig. Dit alles maakt het boek niet voorspelbaar, maar wel wat simpel. Alles lijkt nodig, om het tempo in het verhaal te houden. Dit laatste lukt dan ook zeker: het verhaal bevat tempo. Echter, door de vele elementen, wordt het boek niet diepgaand. Door alle lijntjes, gaat de lezer niet echt de diepte in. Rombout probeert dit te compenseren door de personages af en toe op een wetenschappelijke manier naar iets te laten kijken. Echter, de vraag is hoe realistisch deze gedachten zijn.
Via herhalingen en opvallende elementen probeert Rombout het boek een diepere laag te geven. Op sommige plekken lukt hem dit zeker. Zo is de herhaling van de passage aan het begin van het boek – waarin het meisje haar vingerkootje verliest – mooi gekozen en is de zin “Haar vermoorden komt later wel” aan het eind van het boek veelzeggend. Ook de verwijzing naar Willem Kloos (“Ik ben een god, in het diepst van mijn gedachten”) is passend.
Al met al is Damse dagen van Raymond Rombout een boek dat lekker wegleest. Het is geen superspannende thriller, maar het is wel een mooi misdaadverhaal. De lezer moet om kunnen gaan met enerzijds de simpelheid en de toevalligheid van het verhaal en anderzijds de lastige chronologie. Door de vele gebeurtenissen en lijntjes binnen het verhaal, bevat het verhaal niet veel diepgang, maar blijft het tempo hoog. Damse dagen is daarmee een prima te lezen boek.
1
1
Reageer op deze recensie
