Mager verhaaltje, mooie wending

Met veel goede moed begon ik aan het boek van James Riordan. Een verhaal over WO 1, een verhaal over Kerst; het leek me mooi. Wat jammer dat dit boek dan toch een beetje tegenvalt. Het verhaal is niet diepgaand en vernieuwend. Het vernieuwende element in het boek, de samenwerking tussen de Engelsen en de Duitsers, beslaat helaas maar een klein deel.

Het verhaal begint in het heden. De Engelse opa gaat met zijn kleinzoon naar de graven van de Eerste Wereldoorlog. Hij wil het graf van zijn vriend laten zien. Daar ontmoet hij een oude Duitse soldaat. De soldaat met wie hij vroeger, tijdens Kerst, gevoetbald heeft. Dat is het moment waarop het verhaal teruggaat naar het verleden en je, als lezer, meemaakt wat er gebeurde in de Eerste Wereldoorlog.

Het verhaal bevat, mijns inziens, niet heel veel spanning. Jammer, want dat de meeste oorlogsboeken zijn spannend. Dit verhaal bevat wel wat spanning, maar niet heel veel. Je hebt vooral met psychologische spanning te maken. Jammer, want voor de doelgroep is dit minder leuk.

Het verhaal wordt steeds onderbroken door citaten uit andere liedjes, verhalen en fragmenten. Deze citaten zijn goed gekozen, maar ik denk dat de waarde er van niet altijd herkend wordt door de jeugd.

Het verhaal eindigt weer in het heden, met de kleinkinderen van de hoofdpersonen. Dat maakt het verhaal gelukkig rond. Het boek eindigt, volgens mij, prachtig. De boodschap is duidelijk: geen oorlog meer. Ik vraag me alleen af: is dit geen utopie?