Meer diepgang, veel fantasie

Wie niet sterk is, moet slim zijn. David Baldacci laat deze boodschap duidelijk terugkomen in het tweede deel van de ‘The Finisher’-serie. Waar het eerste deel van de serie slechts een mager verhaal bevatte, verrast de auteur ons met Sprong in de wildernis. Baldacci neemt de lezer opnieuw mee naar het leven van Vega Jane, maar vertelt nu een iets diepgaander verhaal.  

Vega Jane moet gestraft worden voor haar daden uit het eerste deel van het boek. Ze moet meevechten in het Duellum, een grote vechtwedstrijd in het dorp. Winnen zal ze waarschijnlijk niet: ze moet tegen oudere en sterkere mannen vechten. Maar verliezen kan ze niet, want dan zal ze worden gestraft. Samen met haar beste vriend Delph probeert ze door de strijd heen te komen. Daarbij kan ze het Moeras niet vergeten. Is dat nog steeds haar uitweg? Overleeft ze het Duellum?  

Vanaf de eerste bladzijde maak je opnieuw kennis met de wereld van de flinters, de jabbits, de anni’s, en de buitenliggers. Baldacci slaagt er ook in dit deel van de serie te vullen met onbestaande en onwerkelijke woorden. Helaas. Door de grote hoeveelheid niet-bestaande woorden in het verhaal, wordt het lastig dit verhaal vlot door te lezen. Daarbij ontgaat de lezer de functie van deze woorden. Waarom moet je voor het woord ‘jaar’ het woord ‘anni’ gebruiken en waarom heeft Vega Jane ‘flinters’ nodig in plaats van minuten? Baldacci ontneemt je op deze manier de kans echt weg te kunnen dromen in het verhaal.  

Gelukkig maakt de auteur dit ruimschoots goed door Sprong in de wildernis tot een spannend verhaal te maken. Via verschillende vooruitwijzingen (‘maar het had me wel iets moeten schelen, zoals later bleek’) sleurt hij je mee in het verhaal. Hij bouwt de spanning rondom het Duellum perfect op. Door je eerst maar weinig informatie te geven over de vechtpartijen, maakt hij je nieuwsgierig. Vervolgens wekt hij argwaan en ten slotte zorgt hij voor allerlei valse vermoedens. Zou Vega Jane de strijd winnen? Gaat ze nog naar het Moeras? Daarbij borduurt Baldacci perfect voort op alles uit het eerste deel van de serie en weet hij de spanning langer vast te houden door allerlei extra gebeurtenissen toe te voegen. Het verhaal neemt steeds een andere wending en daarmee wordt Sprong in de wildernis een aantrekkelijk en boeiend verhaal, dat Baldacci daardoor verder uit kan bouwen. Komen de tegenstanders achter Vega Janes kracht? Hoe loopt het af met dit meisje en haar strijd?  

In Sprong in de wildernis beschrijft Baldacci een boeiendere thematiek dan in het eerste deel. De verhalen rondom de bouw van de Muur en de machtssituatie in het dorp krijgen een centralere plaats in het verhaal en daarmee wil de auteur je iets vertellen. Ook krijgen familiebanden, gedachten en gevoelens een podium. Vega Jane heeft meer diepgang dan in deel één en wordt bijna een echt meisje. Helaas beschrijft Baldacci de thematiek via té veel niet-realistische elementen. Zo is de reddende ketting van Vega Jane, Destina, wel erg ongeloofwaardig en is de manier waarop ze het laatste gevecht eindigt wat vergezocht en erg onlogisch. Door al deze verzonnen onderdelen wordt het moeilijk het verhaal te geloven en daarmee verliest de thematiek haar kracht en ernst.  

Baldacci lijkt van Vega Jane bovendien een arrogant meisje te maken, maar draait dit gelukkig terug in de slotpassages. Haar doorzettingsvermogen, kracht en eigenwijze houding zorgen voor een verrassend, maar passend slot. Met een paar laatste hoofdstukken vol spanning en sensatie brengt de bekende thrillerauteur ons naar een belangrijke vraag: hoe loopt het verhaal van Vega Jane af? Met een open, maar toch wel bevredigend einde zorgt Baldacci voor een prima aanloop naar het derde deel in deze serie!