Enigszins spannende, maar kabbelende roman

Ellen de Vriend werkt, net als de man van de hoofdpersoon van Pain au chocolat, al een aantal jaar als journalist voor verschillende kranten en tijdschriften. In 1998 schreef ze haar eerste boek, waarna er veel volgden. In november 2014 tekende ze bij Karakter Uitgevers, waar Pain au chocolat alweer als vijfde boek verscheen.

Pain au chocolat gaat over Nadine, die met haar man en vier dochters naar Frankrijk is verhuisd om, net als in de bekende televisieserie ‘Ik Vertrek’, te ontsnappen aan de hectische Nederlandse samenleving en een camping op te zetten. Langzaam maar zeker kom je erachter dat Nadine niet de perfecte vrouw is die ze lijkt te zijn en dat ze een duister verleden heeft, waar ze aan wordt herinnerd als een oude bekende ineens opduikt. Het verhaal komt langzaam op gang. Er wordt in het begin vaak naar het verleden verwezen, maar dan voornamelijk naar onbelangrijke zaken die er niet toe doen voor de rest van het boek, zoals informatie over hun vorige huis.

‘We kochten de twee-onder-één-kapwoning toen Coco drie maanden was.’

Wel speelt het verhaal zich recentelijk af, wat het een originele wending geeft. Het gaat over de zomer van 2018 en er worden een hoop verwijzingen gemaakt naar het afgelopen jaar, zoals het woord ‘shinen’ dat Nadines tienerdochter gebruikt, de verwijzing naar ‘de Luizenmoeder’ en de liedjes die er geluisterd worden.

Doordat het verhaal vrij langzaam op gang komt en de spanning mist, maar de schrijfstijl vlot is, leest het boek meer weg als een roman dan als een thriller. Het gevoel van onbehagen dat in een doorsnee thriller zit is namelijk afwezig. Hoewel je benieuwd bent naar het verleden van Nadine en wat er gaat gebeuren met haar relatie en gezin, blijft het ‘op het puntje van je stoel’-gevoel uit. Zo laat de auteur (misschien iets te) veel zien van het gezinsleven van Nadine en vult een deel van het boek zich met overbodige dialogen. Wel bouwt de plot zich mooi op, je blijft nieuwsgierig doorlezen en het perspectief wisselt langzaam van enkel Nadine, naar het perspectief van zowel Nadine als haar man Mark.

Pain au chocolat zou een goede roman zijn, maar is een matige thriller in de uitvoering. Het mist de nodige spanning en vult zich met een hoop overbodige dialogen. Ook de titel is wellicht wat misplaatst, het woord komt terloops één of twee keer voor wanneer het over het ontbijt gaat en maakt niet bepaald nieuwsgierig. Wél is het een goed boek voor de lezer die op zoek is naar een wat spannendere variant van een roman en eens wat anders wil proberen.