Een indrukwekkend, maar niet al te zwaar verhaal!

Ze ontkwam er haar hele leven niet aan, steeds maar weer was ze ‘de andere Elizabeth Taylor’. Elizabeth Taylor, de Britse romanschrijfster, stond haar leven lang in de schaduw van de actrice met dezelfde naam.
Maar misschien kwam het niet alleen door hun identieke naam, maar ook door haar persoonlijkheid dat deze Elizabeth altijd wat ondergewaardeerd bleef. Elizabeth de romanschrijfster leidde een rustig bestaan op het Engelse platteland met man en twee kinderen en publiceerde eens in de zoveel jaar een nieuwe roman, maar ze hield zich verre van het societyleven.

Angel; de hoofdpersoon in de gelijknamige roman lijkt het tegenovergestelde te zijn van de auteur uit wiens fantasie dit karakter ontstaan is.
Taylor heeft een neiging tot zelfrelativering en zegt van zichzelf geen enkele fantasie te hebben en Angel is het tegendeel; een en al bewondering voor zichzelf en voor alles wat ze op papier gezet heeft.

De vijftienjarige Angelica (Angel) Deverell levert op school weer eens een opstel in waarover ze zelf bijzonder tevreden is. Haar lerares vermoedt echter dat ze stukken tekst uit een aantal klassieke werken heeft gekopieerd. Omdat ze dat niet kan bewijzen, zit er niets anders op dan Angel het hoogst mogelijke cijfer te geven.

Angel droomt er van schrijfster te worden, niet zomaar een schrijfster, maar een beroemd schrijfster waar iedereen tegenop kijkt. Na de herfstvakantie gaat ze niet terug naar school, maar werkt thuis aan een roman. Dat is de enige manier voor Angel. Het resultaat is een roman die uitgegeven wordt, hoe knap is dat voor een meisje op die leeftijd! Hoewel haar werk in de grond getrapt wordt door de critici zijn de lezers enthousiast.

De lezers blijken meer onder de indruk van het leven van Angel zelf, dan van haar melodramatische romans. Haar extreme ijdelheid, haar zelfoverschatting die geen grenzen kent en haar vasthoudendheid fascineren vriend en vijand.

Het karakter Angel riep bij mij iets van medelijden op. Medelijden over het zo weinig toelaten van realiteit in haar leven.
'Alles wat ze zag en voelde, putte haar uit, en ze verlangde ernaar de wereld buiten te sluiten en de veilige omgeving van haar verbeelding op te zoeken.'
Maar ik voelde ook iets van bewondering voor het vasthouden aan haar fantasie en dat niet uit handen willen geven.

Taylor heeft een indrukwekkend maar niet al te zwaar verhaal geschreven; een mooie combinatie waardoor het vlot leest.