Als niet is wat het lijkt, wie kun je dan nog vertrouwen?

De cover geeft een gevoel weer van wanhopig zijn en je alleen gelaten voelen. Goed gekozen, zeker wanneer je weet waar het verhaal over gaat!
Het onderwerp is helaas een actueel onderwerp en we weten niet altijd wie er bij betrokken zijn en in wat voor kringen de daders verkeren.
De titel wordt duidelijk in een van de laatste zes hoofdstukken van dit boek.

Een heel spannende proloog nodigt uit tot meteen verder willen lezen om te weten hoe het deze persoon zal vergaan. Ik voelde tijdens het lezen hoe gespannen hij was;
'De derde trede kreunde als een oud mannetje. Hij stapte behoedzaam op de plank die daaronder kwam. Ook nu gekraak. Maar het was niet hard, al leek dat in zijn oren wel zo. Hij bedacht dat hij een goede nacht had uitgekozen om zijn plan uit te voeren. De wind deed het landhuis kraken en piepen. Zijn voetstappen gingen verloren in het gebulder.'

De hoofdpersonen zijn heel duidelijk beschreven en met name Ava heb ik in mijn hart gesloten. Wat een sterke meid is dit! Direct en soms wat kort door de bocht, maar toch iemand om van te houden.
''Ik ben gewoon geen moedertype. Ik hoef niet zo nodig kinderen.' We praatten er nog even over en daarna viel ik stil. Was dat eigenlijk wel zo? Wilde ik geen kinderen? Waarom niet? Ik had er nog nooit echt goed over nagedacht.''

De 'Steen van Rosetta' is mooi verwerkt in het verhaal is de. Dit is een donkere granieten steen die in juli 1799 in Egypte door Franse genietroepen werd ontdekt bij werkzaamheden aan het forst St. Joien (nu Quaitbay) bij de Egyptische plaats Rosetta (nu El Rashid).
Op de steen staat één tekst, neergeschreven op drie verschillende manieren:
– in het Egyptisch door middel van Egyptische hiërogliefen,
– in het Egyptisch door middel van het demotisch schrift en
– in het Grieks alfabet.
Hierdoor bleek deze steen een belangrijk hulpmiddel voor het ontcijferen van hiërogliefen die al vele eeuwen niet ontcijferd konden worden.
Ik ben dol op dit soort 'weetjes'.

Ava vindt de 'Steen van Rosetta' van dit mysterie en alles valt op zijn plaats:
'Het bloed steeg naar mijn wangen toen ik de naam, letter voor letter op mijn schrijfblok zag ontstaan.'

De opbouw is heel rustig en duidelijk, ook tijdens al het gruwelijke dat je te lezen krijgt, zodat je als lezer steeds op de hoogte bent van wat er zich afspeelt bij de rechercheurs.
Ook hoe het gesteld is tussen de hoofdpersonen onderling wordt prachtig beschreven:
'Op dat moment knetterde de lucht in de kamer haast van de chemie. Dát was wat ik zo gemist had, dat gevoel dat Rob mij wilde ik ik hem. Zelfs nu ik Ivo in mijn leven had en stapelgek op hem was. Het zou nooit echt veranderen. Misschien een beetje minder heftig worden na verloop van tijd, maar de klik die we hadden, die zou blijven. Altijd.'

Er zit een spanning in die vooral naar het einde toe nog groeit waardoor het lezen in een sneltreinvaart verder gaat. Dit is het derde boek met Ava en Rob als hoofdpersonen, maar het boek kan goed ook afzonderlijk gelezen worden.

Dit boek had ik in een mum van tijd uitgelezen en ik kon toen mijn adem laten ontsnappen.
Wat ik bijzonder waardeer is dat het verhaal niet heel abrupt stopt nadat de verschrikkelijke geheimen boven water gekomen zijn, maar dat het verhaal op een mooie manier afgesloten wordt. Een knap einde van een geweldig goed verhaal.
FIN (wat leuk om dat weer eens aan het eind van een verhaal te zien)
4,5/5*