Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Verrassend tot het eind!

Voor in het boek las ik: ‘Volharding is geconcentreerd geduld’.
Deze uitspraak is zeker van toepassing op de hoofdrolspelers in dit verhaal, Ileas en Arak.

Deze twee vrienden leven op de straten van Dizary en proberen hun hoofd boven water te houden. Om te overleven gaat niet alles zoals het van eerlijke ‘burgers’ verwacht wordt. Ze komen door hun daden in de belangstelling van een heleboel mensen staan en vallen toch door de mand.
‘Al die ogen. Teveel mensen keken hem zo aan, ze loerden zoals mensen dat konden doen. Zouden ze zijn geheim doorhebben?’
De echte vredebewaarders, de echte lange arm van de wet stuurt ze naar de rechter waar ze worden zonder pardon worden gestraft met een Maark. Dat is een merkteken dat op hun hand ontstaat. Ileas en Arak moeten van de rechter als gezel in dienst treden bij het gilde Moed en Daad in Kromwyl. Bij dat gilde moeten ze beiden een goede daad verrichten waarna de Maark van hun hand zal verdwijnen. Lukt hen dat niet binnen zeven dagen zal de Maark hun leven nemen en worden ze verenigd met het levende systeem.

Maar bij aankomst in Kromwyl blijkt het gilde niet meer te bestaan. Hoe kunnen ze dan hun goede daad verrichten en in leven blijven?
Dan ontmoeten ze vier anderen die ook allemaal een Maark op hun hand hebben. Ze zitten in hetzelfde schuitje; weliswaar hebben ze ieder hun eigen geheim maar ze moeten samen verder zoeken naar een oplossing.

Nooit eerder hebben Ileas en Arak met bezeten zielen of monsters gevochten, laat staan hun vriendschap op het spel gezet. Dus je begrijpt hoe moeilijk het voor deze twee kan worden in een labyrintwereld met ontelbare lagen vol verwarrende wegen, duistere tunnels, leentrappen,

M-klik, wijsheden, onwijsheden, zilverzand, onnodige bruggen, magische opeenhopingen en onhandige uitvindingen? Als lezer kon ik niet anders dan meeleven met deze vrienden.


Door de vele nieuwe woorden en begrippen die gebruikt worden in dit verhaal las ik het boek niet zo snel als ik wel zou willen. Ik kon het me niet veroorloven om sneller te lezen om niets te missen, want ik wilde wel graag weten hoe het verhaal verder ging. De uitgebreide beschrijvingen van alles wat door het hoofd van de hoofdpersonen ging, hadden ook iets korter gemogen naar mijn mening.

Maar het is een verrassend verhaal, met een Poes die een bijzondere gave heeft en twee vrienden die weten wat ze aan elkaar hebben samen in een wereld waarin je niet verdwaald wilt raken. Ik heb zo nu en dan toch even op de mooie kaart voor in het boek gekeken.
Het is geen gewoon fantasy verhaal, zoals er meer van zijn. Dit neigt naar science fiction maar dan een verhaal waarin ook de humor een plaats heeft gekregen.
Dizary – Het levende systeem van Patrick Berkhof neemt de lezer mee naar een onbekende wereld en blijft verrassen tot het eind.
Ik heb het boek graag gelezen.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Mieke Schepens