Een ontroerend en bovendien wonderlijk verhaal!

Alice Hoffman heeft bijzonder gedetailleerd de levens van Coralie en Eddie weten te beschrijven. Op een heel beeldende wijze heeft ze neergezet wat de mensen bezighoudt in deze roerige jaren.
Ik werd in dit boek onthaald op veel historische feiten. De auteur heeft me daar een groot plezier mee gedaan. Ook las ik over de oude amusementswereld van Coney Island en hoe deze naam tot stand kwam;
'De Nederlanders noemden het Conyne Eylandt – konijneneiland.'
Ik ben dol op dat soort weetjes.

Mocht je nog romantische ideeën hebben over het New York rond de jaren 1900, is dat wel veranderd na het lezen van dit boek. Hoe gruwelijk toen met mensen werd omgegaan kun je jezelf bijna niet voorstellen, vooral met mensen die als 'niet normaal' beschouwd werden. Dat neemt niet weg dat het een bijzonder mooi en ook spannend verhaal is om te lezen en ja... toch ook romantisch.
'Dit soort liefde had hij niet gepland, gewild of verwacht, en het was dus echt een val, want zelfs als je ervoor weg probeerde te lopen, volgde het je en ging naast je liggen, en het nam je gezonde verstand en wilskracht weg.'

Niets is wat het lijkt, zo blijkt.
Twee verhaallijnen waarvan één cursief gedrukt is, vertellen over Coralie en Eddie die bezig zijn om zichzelf te vinden. Over de wens meer te weten en tegelijkertijd om te kunnen vergeten. Het gaat over hun achtergrond, hun ouders en hun afkomst.

Coralie heeft een aangeboren afwijking en is een van de attracties in het museum van zonderlinge zaken waarvan haar vader die zich 'professor' Sardie noemt, de eigenaar is.
'Mijn vader hoefde me niet te vertellen wat daar tentoon werd gesteld, want er hing een bordje bij dat hij door een vakman had laten maken, van kastanjehout beschilderd met bladgoud.
DE MENSELIJKE MEERMIN
Onder dat opschrift was slechts één woord gegraveerd, mijn naam; Coralie.
Ik had geen nadere instructies nodig. Ik begreep dat mijn hele leven louter een oefening was geweest voor dit ogenblik.'

Eddie krijgt na de breuk met zijn geloof en zijn vader veel leermeesters waaronder een fotograaf die hem leert dat er behalve zwart en wit ook grijsgebieden zijn.
Eddie komt de 'tovenaar' van de Lower East Side die hem geleerd had personen op te sporen, opnieuw tegen.
'Je was op zoek naar de waarheid over je vader, en die heb ik toevallig voor je. Maar misschien is er nu zo veel tijd verstreken dat je het niet meer wilt weten. De waarheid maakt mensen bang, omdat ze niet standvastig is. Ze verandert elke dag.'
Eddie hoorde hem aan en moest zijn mening bijstellen.
'Ik was altijd overtuigd geweest van mijn vaders zwakheid omdat hij om mijn moeder rouwde, omdat hij in het bos in Rusland had gehuild. Ik kon er niet tegen om hem te horen huilen. Ik had elke avond mijn handen voor mijn oren gehouden. Ik had aangenomen dat hij zelf gesprongen was, verloren en hopeloos als hij was.'

Nadat ze opgesloten wordt in de werkkamer van haar vader vindt Coralie zijn dagboek.
'Toen Coralie verder las, was het net alsof ze terug in de tijd ging. Alles wat er ooit was gebeurd, schoof uit de wereld van zwart en wit en werd ingekleurd: het grijs veranderde in rood en indigo en een aarzelend lentegroen dat je alleen in maart zag. Alles wat ze had geweten en alles wat ze ooit was geweest, was tot as vergaan. Uit die as zag ze de waarheid tevoorschijn komen door de aarden vloer waar de wortels van de perenboom doorheen kronkelden.'

Vooral de langzame en zorgvuldige manier waarop het verhaal zich ontwikkelt spreekt me enorm aan. Het gaat hier niet om de apotheose, de afsluiting, maar om de schrijfstijl. Een literaire roman naar mijn mening.
Ik heb dit boek graag gelezen.