Ontroerend openhartig

'Toen ik eindelijk durfde' is een boek dat heerlijk leest. Het is ontroerend openhartig waardoor je jezelf erg betrokken voelt bij hetgeen je leest. Zo kwam ik een aantal columns tegen waarbij ik alleen maar 'ja' aan het knikken was tijdens het lezen. Het was heel herkenbaar voor mij. Zoals in de column met de titel 'Voldoen' waarin de auteur de knoop doorhakt (eindelijk durft ze) en haar eigen weg gaat. Niet kunnen voldoen aan andermans verwachtingen kan je breken, maar wanneer je inziet dat het ook anders kan is het een nieuwe kans voor je.
Zo zijn er meer momenten in haar leven geweest dat ze 'eindelijk durfde' om het roer om te gooien en geen energie meer te steken in dingen waar je geen invloed op hebt. Ook deze column 'Afgunst' was er een die uit mijn leven lijkt te komen.
Chantal beschrijft in haar columns in duidelijke taal dat het goed voor haar was om haar hart te volgen, ook al wist ze niet wat de toekomst zou brengen.
Dit is wat ze schrijft in haar column 'Bucketlist':
'De enige manier om dromen waar te maken, is dóén. Actie, actie, actie. In jezelf geloven en gewoon gaan. Niets meer en niets minder.'

Het leven bestaat uit steeds weer dingen durven te doen. Dat heet groeien als mens.
Deze verzameling van columns heeft me zeker geboeid en ik las het boek binnen een paar uur helemaal uit! Ook even genoteerd in mijn agenda (dagboek) dat ik het gelezen heb, want wie schrijft die blijft.
Graag gelezen, Chantal!