Een aangrijpend verhaal over incestverwerking

Lydia heeft nachtmerries, maar kan zich niet meer herinneren waar het precies over gaat. Ze weet wel dat ze zich dat ook niet wil herinneren. Zelfs als ze wakker is maakt het haar bang.
Haar moeder speelt een grote rol in alles wat haar is overkomen; ze heeft niets gemerkt of heeft niet willen merken wat er gebeurde.
Als Lydia nog maar een klein meisje is en getuige is van een ruzie tussen haar vader en moeder, verzint ze een persoon; het verloren meisje. Dat meisje had geen ouders meer want die waren zomaar dood gegaan. Niemand wist dat omdat het verloren meisje gewoon naar school ging. Ze heeft een plek in het bos, in een hol tussen de bomen waar ze zich schuil kan houden.
Het verloren kind speelt een grote rol in het leven van Lydia. Steeds wanneer ze het gevaar aan ziet komen, wordt ze gevoelsmatig het verloren meisje omdat ze zich dan in het bos kan verstoppen voor wat er met haar zal gebeuren.
Deze passages zijn cursief gedrukt en passen prima in de verhaallijn.

Haar vader is een notaris die gerespecteerd wordt in de gemeenschap, dat is belangrijk voor hem.
Hij tolereert niet dat zijn zoon Mart hem tegenspreekt en mept er dan flink op los.
Sylvia denkt dan ook weer: 'Mama, waarom doe je niets?'

Ze vertelt aan haar moeder wat er haar aangedaan is door haar vader, maar die gelooft haar niet en lacht haar uit. Op de basisschool kijkt ze naar de andere meisjes en hun vaders en beseft dat het er bij hen thuis anders aan toe gaat. Een vriendinnetje van school kijkt haar ongelovig aan als ze vertelt wat haar vader met haar doet. Deze vriendin gaat steeds minder met haar om en de vriendschap bekoelt.
Lydia kan bij niemand terecht en praat veel tegen zichzelf in de spiegel of tegen haar overleden opa die haar ook antwoord geeft. Haar opa was altijd trots op Sylvia toen hij nog leefde.
Lydia groeit op en weet uiteindelijk uit haar ouderlijk huis te vertrekken, maar niet zonder dat haar vader steeds zijn wil bij iedereen heeft opgelegd. Ook bij haar zusje Saar...

'Vanwege Saar' is een aangrijpend verhaal over het verwerken van incestervaringen. Niet alleen door de slachtoffers die niets willen of kunnen zeggen, maar door het hele gezin waarvan de grondvesten zijn gaan schudden. Niets is meer hetzelfde, niets is meer veilig. Het verdringen van de gebeurtenissen en de impact die dat heeft zijn goed beschreven in dit boek.
Maar ondanks de serieuze onderwerpen, is hier en daar toch humor te vinden.
Dit boek wil je in een keer uitlezen omdat je enorm benieuwd bent naar wat er gaat gebeuren met alle betrokkenen. De lezer krijgt niet alle antwoorden, maar dat is ook niet nodig.
Door de korte zinnen en mooie dialogen is dit een prettig leesbaar verhaal geworden, dat nog zeker een tijd zal blijven hangen.
3,5/5*