Lezersrecensie
Deze verhalen komen pats, boem binnen en blijven nog lang hangen...
Wat kan ik over deze bundel 'flitsromans' vertellen?
Deze benaming was helemaal nieuw voor me, maar de romans zijn een soort nieuwsflits over het leven van een personage uit het boek.
Waarom 11 verhalen?
Het is in de nacht van 26 op 27 oktober 2005 dat een brand is ontstaan in cel 11 in de K vleugel van het Detentie- en Uitzetcentrum Schiphol-Oost.
Elf gedetineerden overlijden in hun cel door koolmonoxide vergiftiging.
De 11 verhalen zijn opgedragen aan de elf overledenen, t.w.:
Robert Jules Arah (34 jaar, man, Suriname)
Naiva Apensa (43 jaar, man, Suriname)
Mehmet Ava (40 jaar, man, Turkije, Koerd)
Kemal Sahin (51 jaar, man, Turkije, Koerd)
Vitaliy Khvylovyy (30 jaar, man, Oekraïne)
Oksana Nynych (29 jaar, vrouw, Oekraïne)
Gheorge Sas (21 jaar, man, Roemenië)
Dato Khidiritsj Kasolev (20 jaar, man, Georgië)
Vladislav Leniev Petrov (31 jaar, man, Bulgarije)
Lofti Al Swaee Al Swaiai (32 jaar, man, Libië)
Maribel Martinez Rodriguez (25 jaar, vrouw, Dominicaanse Republiek).
Iedere titel heeft een naam en een vermelding van het land waar het verhaal zich afspeelt.
De bundel bevat thema's zoals het uithuwelijken door de ouders, dierenmishandeling, vrouwenhandel en nog meer verschrikkelijks.
Soms blijkt moord de enige oplossing om nog meer leed te voorkomen, niet perse voor de hoofdpersoon maar uit liefde voor zijn of haar kinderen.
'Ondanks deze vragen en onzekerheden, komt er een soort ongekende rust over mij heen ik ik vraag me af of dit het gevoel is dat mensen geluk noemen.'
Het betreft in deze bundel niet altijd mensen die vluchten naar Nederland, Kiev of waar dan ook ter wereld. Ook mensen die vluchten uit een situatie die geen uitzicht biedt op een leven. Ze vluchten op de enige manier die ze kennen en dat kan dan leiden tot de dood van een ander. Soms zonder de plek waar ze wonen te verlaten.
Het bloedbad dat in 1986 door het Surinaamse leger aangericht werd in het Surinaamse dorpje Moiwana, komt ook aan de orde in een van deze flitsromans. Hoe de 'daders' er ook onder hebben geleden, maar wat vaak niet bekend is.
Je bent gewaarschuwd; veel van deze verhalen lezen als een thriller, niet meer en niet minder. Ik ben er danig van onder de indruk. Er zijn geen slechteriken in deze verhalen, maar alleen mensen die enorm veel pech en verdriet hebben.
Respect voor deze auteur, die met zo weinig woorden zoveel leed weet over te brengen naar de lezer. In dit geval naar mij. Het komt pats, boem binnen en blijft nog lang hangen.
Deze benaming was helemaal nieuw voor me, maar de romans zijn een soort nieuwsflits over het leven van een personage uit het boek.
Waarom 11 verhalen?
Het is in de nacht van 26 op 27 oktober 2005 dat een brand is ontstaan in cel 11 in de K vleugel van het Detentie- en Uitzetcentrum Schiphol-Oost.
Elf gedetineerden overlijden in hun cel door koolmonoxide vergiftiging.
De 11 verhalen zijn opgedragen aan de elf overledenen, t.w.:
Robert Jules Arah (34 jaar, man, Suriname)
Naiva Apensa (43 jaar, man, Suriname)
Mehmet Ava (40 jaar, man, Turkije, Koerd)
Kemal Sahin (51 jaar, man, Turkije, Koerd)
Vitaliy Khvylovyy (30 jaar, man, Oekraïne)
Oksana Nynych (29 jaar, vrouw, Oekraïne)
Gheorge Sas (21 jaar, man, Roemenië)
Dato Khidiritsj Kasolev (20 jaar, man, Georgië)
Vladislav Leniev Petrov (31 jaar, man, Bulgarije)
Lofti Al Swaee Al Swaiai (32 jaar, man, Libië)
Maribel Martinez Rodriguez (25 jaar, vrouw, Dominicaanse Republiek).
Iedere titel heeft een naam en een vermelding van het land waar het verhaal zich afspeelt.
De bundel bevat thema's zoals het uithuwelijken door de ouders, dierenmishandeling, vrouwenhandel en nog meer verschrikkelijks.
Soms blijkt moord de enige oplossing om nog meer leed te voorkomen, niet perse voor de hoofdpersoon maar uit liefde voor zijn of haar kinderen.
'Ondanks deze vragen en onzekerheden, komt er een soort ongekende rust over mij heen ik ik vraag me af of dit het gevoel is dat mensen geluk noemen.'
Het betreft in deze bundel niet altijd mensen die vluchten naar Nederland, Kiev of waar dan ook ter wereld. Ook mensen die vluchten uit een situatie die geen uitzicht biedt op een leven. Ze vluchten op de enige manier die ze kennen en dat kan dan leiden tot de dood van een ander. Soms zonder de plek waar ze wonen te verlaten.
Het bloedbad dat in 1986 door het Surinaamse leger aangericht werd in het Surinaamse dorpje Moiwana, komt ook aan de orde in een van deze flitsromans. Hoe de 'daders' er ook onder hebben geleden, maar wat vaak niet bekend is.
Je bent gewaarschuwd; veel van deze verhalen lezen als een thriller, niet meer en niet minder. Ik ben er danig van onder de indruk. Er zijn geen slechteriken in deze verhalen, maar alleen mensen die enorm veel pech en verdriet hebben.
Respect voor deze auteur, die met zo weinig woorden zoveel leed weet over te brengen naar de lezer. In dit geval naar mij. Het komt pats, boem binnen en blijft nog lang hangen.
1
Reageer op deze recensie
