Puur en met passie geschreven

Het boek is in het Vlaams geschreven. Dit geeft nauwelijks problemen voor Nederlandse kinderen. Er wordt voldoende uitleg gegeven.

Meara, is getrouwd met Denis een windmolenaar.

Op een dag, als Meara de deur opendoet om de kippen eten te geven, ziet ze tot haar grote verrassing een katje liggen. Het katje likt met haar tongetje haar mooie grijze pels schoon. Ze kijken elkaar aan. Meara vraagt: ‘Hé, wat doe jij hier?’.
Natuurlijk geeft het katje geen antwoord. Het blijft Meara aankijken. Staat dan rustig op en rekt zich behaaglijk uit. Met een krulletje in haar opgeheven staartje loopt ze het molenaarshuis binnen. Meara vindt het best en is meteen verliefd op het katje.
Zo komt het katje onverwacht in het leven van Meara en Denis.

Het katje moet een naam hebben bedenkt Meara. Ze besluit het Floertje te noemen. Een aparte naam voor een katje zul je waarschijnlijk denken? Dat klopt ook.
Meara heeft hier een goede en mooie reden voor. In het boek wordt verteld waarom het katje ‘Floertje’ heet.

Floertje heeft niet alleen aan aparte naam, maar is ook een dapper, verstandig en bijzonder katje. Ze is altijd op haar hoede als er gevaar dreigt. Met haar ijselijke alarmkreet weet ze Meara en Denis dan duidelijk te maken dat ze in actie moeten komen om het gevaar af te wenden. Zal dit altijd lukken?

Floertje heeft een fijn leven en beleeft veel avonturen bij de molenaar.

Misschien heb je je al afgevraagd wat Meara voor een vreemde naam is? Meara is een Ierse naam. Hoe kan het dan dat iemand, die in Ierland is geboren in Vlaanderen; België woont? Dat is een lang en verdrietig verhaal:

Meer dan 170 jaar geleden woonde Meara met haar ouders, broertjes en zusjes in Ierland. Ze waren arme boeren en hadden geen eigen grond. Ze huurden de grond van een pachter en moesten daar veel geld voor betalen. De aardappels die ze oogsten moesten ze grotendeels afstaan aan de pachter. De melk van de koeien, waar ze boter en kaas van maakten, wilde de pachter ook nog hebben. Het was een gemene rijke man, die ervoor zorgde dat er bijna niks meer te eten was. Meara en haar ouders wilden daarom naar Engeland. Ierland is een eiland en ze hadden dus een boot nodig. En ja, daar liep hun plan helemaal verkeerd af.

Meer ga ik niet verklappen, want dan is het niet meer spannend om te lezen.

De auteur vertelt in het kort op boeiende wijze de geschiedenis van Ierland, de eerste Wereldoorlog en het werken op een windmolen. Hij laat zien hoe mensen meer dan honderd jaar geleden leefden; hun verdriet en vreugde deelden. Hoe kinderen soms behandeld en mishandeld werden. Kinderen van nu kunnen zich hier geen voorstelling van maken; verwend als we nu vaak zijn. Het reilen en zeilen van het molenaarsgezin en Floertje staan centraal in dit verhaal.

Als lezer heb je het gevoel, dat een opa zijn kleinkinderen een verhaal vertelt, waarbij ze aan zijn lippen hangen. Hij weet het boeiend en beeldend te verwoorden.

Dat het taalkundig iets beter had gekund, doet niks af aan dit verhaal. Het is toch zo dat, als een volwassene een verhaal vertelt aan kinderen, dat dit ook niet vlekkeloos verloopt? Het boek is puur en met passie geschreven.

Misschien heeft de auteur zo hier en daar er een beetje bij gefantaseerd. Is dit erg? Nee! Hij heeft het verhaal verpakt in één groot avontuur, dat kinderen vanaf acht jaar en eenieder die jong genoeg van hart is, zeker zal aanspreken.

De plot is verrassend. De tekeningen in het boek zijn gemaakt door leerlingen van het vierde leerjaar van de basisschool. De foto’s zijn door de auteur gemaakt. Het boek heeft een iets groter lettertype.
Dit boek is een aanrader!