Gewoonweg spannend

Het dertiende sterrenbeeld is het eerste boek van Unni Lindell over inspecteur Cato Isaksen. Tot op heden zijn er vier delen in deze reeks verschenen in Nederland. In dit eerste boek maken we kennis met Cato en zijn chaotische levenssituatie. Hij is weg bij zijn eerste vrouw Bente omdat hij een andere vrouw zwanger heeft gemaakt en met haar woont hij nu samen maar is niet gelukkig. Hij mist Bente en zijn zonen lijden onder de huidige situatie. Bovendien wordt hij geconfronteerd met een lastige moordzaak. Er worden verschillende mannelijke lijken aangetroffen met bij de lijken een briefje met een deel van een kinderliedje. De lezer krijgt langzamerhand meer inzicht in de psyche van de moordenaar, maar Cato en zijn team tasten lange tijd in het duister. Uiteindelijk komt alles samen en wordt de vangst van de moordenaar bovendien een persoonlijke zaak voor Cato.

Het dertiende sterrenbeeld is een spannende politieroman waarbij inzichten in psychische achtergronden van daders en slachtoffers niet worden geschuwd. Lindell schrijft beeldend en geeft de lezer veel achtergrond informatie. Ook het leven van Cato en zijn omgeving wordt uitgebreid toegelicht, wat het een rijk boek maakt. Lindell gebruikt hiervoor korte hoofdstukjes die steeds weer vanuit een ander perspectief worden geschreven. Naar mijn smaak wil Lindell af en toe iets te poëtisch doen. Sommige hoofdstukjes zijn erg zweverig en mijn inziens overbodig. In haar latere boeken doet ze dit ook beduidend minder. Het plot zit goed in elkaar, maar is wel tamelijk voorspelbaar. Bovendien stoorde ik mij aan het einde: Lindell wil echt teveel alle lijntjes bij elkaar laten komen in dit boek. Is niet nodig en het maakt een plot vaak ongeloofwaardig. Ook in haar latere werk doet ze dit gelukkig minder. Desalniettemin is dit een geslaagd misdaaddebuut, vooral omdat Lindell bijzonder goed mensen van vlees en bloed weet neer te zetten. En het blijft gewoonweg spannend, een randvoorwaarde voor een goede misdaadroman. Toch is het niet de beste van Lindell, haar latere werk over Cato Isaksen vind ik persoonlijk beter.