Fantastisch!

Met een zucht sla ik de laatste bladzijde om. Station Elf is zo'n boek waarbij ik zeg: daarom vind ik lezen leuk. Zo'n verhaal wil je lezen en herlezen. Het is gewoon jammer dat er een einde aan zit. Station Elf zit goed in elkaar. Het verhaal wordt verteld d.m.v. verschillende verhaallijnen en wisseling in tijd (heden en verleden). Na de Georgische Griep is de moderne maatschappij (zoals wij die kennen) voorbij, de mensen nagenoeg allemaal omgekomen. Twintig jaar na de ondergang: de steden hebben hun functie verloren, diegene die het hebben overleefd leven in nieuw gevormde gemeenschappen, nederzettingen.

De tocht van het Reizende Symfonieorkest op zoek naar twee van hun leden is éen van de hoofdverhalen. Zij brengen muziek ten gehore: klassiek, jazz en voeren Shakespeare op. Want hun motto is: "overleven is niet genoeg". Kirsten is lid van het orkest. En zij is geobsedeerd door allang overleden Arthur Leander. Kirsten verzamelt zoveel mogelijk knipsels uit roddelbladen. Dan maakt het verhaal zo'n ingenieus sprongetje terug in de tijd. Doorheen het verhaal zitten zulke ingenieuze sprongetjes zodat de verschillende verhaallijnen op een fascinerende manier met elkaar zijn verbonden.

En dan is er nog het verhaal van de profeet. Want wie is deze jonge man? Wie het is ga ik natuurlijk niet verklappen. We hebben ook nog het verhaal van Jeevan en Clark. Tsjee, er is gewoon te veel om over te schrijven. Goed dan, nog eentje. Ondanks alles klinkt er toch een zekere hoop door. Dat de wereld langzaam ontwaakt.