Hoe ver ga jij voor je dierbaren?

Eerste indruk.
Allereerst is het handig om te weten dat dit verhaal zich in Duitsland afspeelt. Je komt hier en daar dan ook enkele Duitse termen en namen tegen en het boek, geschreven door Antonia Michaelis, is dan ook vanuit het Duits vertaald. Dat vind ik wel leuk, het is weer eens wat anders dan een verhaal wat zich in Amerika afspeelt.

Voor me ligt een behoorlijk dik boek. Het boek ziet er netjes uit en heeft een opvallende kaft: enerzijds heel vrolijk door de vrolijke, bijna kinderlijke tekeningetjes. Anderzijds doen de bloeddruppels al vermoeden dat dit geen vrolijk sprookje gaat zijn.

Het verhaal
En dan het verhaal zelf. Hij begint met een proloog, welke ik een tikkeltje wazig vind. Maar al snel merk ik dat ik steeds meer ga lezen. Normaal gesproken lees ik op een avond enkele bladzijden, maar tegen de tijd dat ik halverwege ben lees ik 40 pagina’s per avond. Het verhaal sleept me mee, ik wel per sé weten hoe dat dit sprookje af gaat lopen. Wie is Abel Tannatek eigenlijk? En waarom neemt hij zijn jongere zusje zó hard in bescherming tegen alles en iedereen? We komen er op het einde achter, welke ik uiteraard niet ga verklappen. De personages vind ik goed uitgewerkt, wel had ik het fijner gevonden als ze nóg wat dieper waren uitgewerkt. Enkele personages worden wat minder diep uitgewerkt terwijl ze toch best veel in het verhaal voorkomen. Gelukkig is het ook weer niet zo weinig dat het stoort. Verder vond ik het wel mooi om te zien hoe dat de personages zich gedurende het verhaal ontwikkelen. Abel Tannatek, de gesloten jongen die alles en iedereen op afstand houdt, leert om te vertrouwen. En Anna, het naïeve meisje wat wijs maar o zo goedgelovig is, leert om naar haar gevoel te luisteren.

Antonia Michaelis heeft een bijzondere manier van schrijven. Ik zou bijna zeggen, dat het verhaal wat literair of poëtisch is. Wat ook opvalt: Anna spreekt haar ouders aan met hun voornamen: Magnus en Linda. Ze spreekt hen nooit aan met papa/paps, mama/mams. Dat was wel even wennen, moet ik zeggen. Het verhaal zelf is verder mooi, goed uitgewerkt. Ik merk dat ik er al snel in blijf plakken en alles gedetailleerd voor me zie. Dat vind ik fijn, dan kan ik me namelijk het best in een verhaal inleven. Wel is het verhaal op een enkel punt nogal heftig. Ik kan me voorstellen dat het voor jongeren, waar dit boek voor geschreven is, best even pittig zal zijn. Mooi detail: in het verhaal zit hier en daar iets van muziek verwerkt, songteksten van Leonard Cohen, bijvoorbeeld. Daar hou ik wel van!

Net als bij andere YA boeken zie ik ook in dit boek een aantal duidelijke thema’s terug die echt voor jongvolwassenen zijn: familie, relaties, volwassen worden, (de eerste keer) seks, je eigen identiteit ontdekken, school en het wel of niet populair zijn. Hierdoor zullen veel jongeren iets van zichzelf herkennen tijdens het lezen.

Conclusie.
De sprookjesverteller heb ik als een spannend boek ervaren wat eventjes op gang moest komen. Maar toen ik er eenmaal in zat, zat ik er ook echt goed in. Ik vond het verhaal mooi geschreven en de personages waren voldoende uitgewerkt. Door de manier van schrijven en de locatie voelde dit boek net een beetje anders, en dat vond ik leuk. De boodschap (vooroordelen, geloof niet alles wat je ziet of hoort) is goed doorgekomen. Hou je van de combinatie thriller en Young Adult? Dan denk ik dat dit boek wel wat voor jou is.

I know this room, I’ve walked this floor
I used to live alone before I knew you
I’ve seen your flag on the marble arch
Love is not a victory march
It’s a cold and it’s a broken Hallelujah

Hallelujah, Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah

~Leonard Cohen