Niets is wat het lijkt..

Marte Jongbloed, schreef onder andere kinderboeken en jong-volwassen boeken. Tot ze besloot haar grenzen wat te verleggen. Marte heeft zelf met haar man en twee kinderen in Jemen, de hoofdstad Sana’a, gewoond waar het boek zich ook afspeelt. Toen zij hier woonden was het nog redelijk rustig in dit land. Wel heeft ze daar helaas een paar aanslagen en een aantal gevaarlijke beschietingen moeten meemaken. Tegenwoordig is het helemaal niet meer veilig in het land door de opkomst van Al Qaeda en woont zij weer in Den Haag.

Als Liset van de een op de andere door een noodlottige gebeurtenis haar beste vriendin Roos moet missen, staat haar wereld op z’n kop. De broer van Roos, Pieter, wil zo snel mogelijk alles geregeld hebben en daardoor staat Liset vlak na de begrafenis met hem de spullen van Roos uit te zoeken. Daarbij stuitten zij op een vreemd Arabisch document waar de handtekening van Roos onderstaat. Liset onderzoekt het document en komt erachter dat Roos bezig was met een geheim project in Jemen. Liset besluit haar suffe baantje op de basisschool op te zeggen en les te gaan geven op een Nederlandse school in Jemen, om zo het geheim van Roos te achterhalen. In Jemen aangekomen blijkt dat zij zich misschien toch beter niet in Roos haar zaakjes had kunnen mengen..

Beoordeling

De helaas wat kinderachtig aandoende kaft van het boek, zorgt ervoor dat menig boekliefhebber ‘Een Roos in de Woestijn’ niet eens een blik waardig zal gunnen. Vrolijke kleuren en een te mooie, en duidelijk gephotoshopte, vrouw beslaan de kaft. Daarbij wekt het boek de illusie door het grote lettertype en de regelafstand, dat het meer een boek voor tieners of een jongere doelgroep moet zijn.

Maar zodra de eerste bladzijdes zijn gelezen, vergeet je de slechte keuze van de voorkant van het boek. Het boek zuigt je daadwerkelijk in het verhaal. Er is iemand overleden, maar wie het is, wordt nog niet duidelijk. Wie is dit personage? En wat is er met haar gebeurd?

Marte’s schrijfstijl komt direct bij je binnen. Vooral in de hoofstukken waarin ze beschrijft hoe het is om iemand te verliezen. Het raakt diep in het hart en het verdriet is haast voelbaar. Iedereen die wel eens iemand verloren heeft, zal zich hierin ook herkennen. Zonde is wel dat er na zo’n mooie passage vrij abrupt wordt over gegaan naar de rest van het verhaal; de tijd na de begrafenis. Het mooiste stuk wordt te snel afgekapt.

Het boek is gemakkelijk leesbaar, het is behapbaar. De schrijfster kaart een groot maatschappelijk onderwerp aan op een manier dat niet zo zwaar aanvoelt. Zij heeft het over het probleem aan dat het in Jemen niet vanzelfsprekend is dat meisjes naar school gaan. De passages zijn zo beeldend dat het duidelijk te merken is dat zij zelf voor een lange tijd in het gebied heeft gewoond.<

Liset is een sterk personage dat goed wordt uitgelicht, het is een krachtige vrouw die de idealen van haar overleden vriendin koste wat het kost wilt naleven. Pieter daarentegen komt over als het personage dat zijn zaakjes niet op orde heeft. Hij werkt Liset voortdurend tegen in haar plannen. Waarin je je zo kan vinden in het personage van Liset ,is dat bij Pieter een stuk minder. Het is moeilijk om je te verplaatsen in het personage van Pieter en dat is jammer.

Al met al is het een bijzondere, af en toe romantische, ‘chicklit’ met een informatief tintje. Een boek dat heerlijk vlot wegleest en je kennis laat maken met een land waar menig Nederlander geen kaas van heeft gegeten.