Vergelijkbaar met ... niets!

Wat valt er te vertellen over dit boek, of liever: wat kán erover verteld worden? Alvast dit: het is uniek. Niet 'in zijn soort', want 'zijn soort' bestaat niet, het boek is gewoon uniek op zich, het staat helemaal alleen, uit alles wat ik al gelezen heb (en dat is toch al wat) valt het met niets te vergelijken. Is het een thriller? Absoluut, en nog een behoorlijk spannende ook! Is het een klassieke thriller? Helemaal niet, want 'dé oplossing' komt er niet, die blijft ergens hangen in een wazig net van losse eindjes die de auteur niet aan elkaar knoopt.

Hoofdpersonage Blue Van Meer is een complexe figuur (en da's nog zacht uitgedrukt), met een al even complexe vader tot wie zij een rimpelvolle verhouding heeft. Ze is wél erg doortastend, en eens ze zich iets in het hoofd heeft gehaald gaat ze voluit. Dat doet ze ook in haar speurwerk naar de oplossing van de moord op Hannah Schneider, maar het lijkt wel alsof Marisha Pessl de lezer zelf de oplossing wil laten zoeken.

Het boek bulkt van de verwijzingen naar de wereldliteratuur. Alle hoofdstukken kregen als titel de titel van een of ander literair werk: Othello, A Portrait of the Artist as a Young Man, Wuthering Heights, The House of the Seven Gables, enz... enz... Mij werd het echter nooit helemaal duidelijk of er enige binding is tussen de inhoud van de hoofdstukken en de literaire wereldwerken waarnaar hun titels verwijzen.

Ook in het verhaal zelf blijft Pessl uitbundig literaire verwijzingen spuien, en na een tijd gaat dat behoorlijk op de zenuwen werken. Maar is dat niet precies de bedoeling van de auteur? Dit moet ik toegeven: ze weet er wat van, van de wereldliteratuur, en ze wil dat wij allemaal weten dat ze veel weet! Misschien valt 'dé oplossing' van het moordverhaal wel te ontdekken als de lezer eerst de halve literatuurgeschiedenis analyseert... Maar misschien ook niet.

Zo'n onvergelijkbaar boek kwoteren is niet eenvoudig: ik kan niet beter dan zeggen dat het een kwotering ergens tussen één en vijf sterren verdient, al naargelang de lezer. Wie van iets nieuws houdt, wie van een origineel, vernieuwend boek houdt dat op een erg komische, luchtige manier geschreven is en alle stijlclichés doorbreekt, móét dit boek zeker lezen! Ik heb er alleszins van genoten, van alle 550 bladzijden. Ik heb genoten van de taal en van de talrijke mooie tekeningen, van het verhaal en van de spanning, van het ontbreken van een sluitende oplossing en van het niet zelf vinden van die oplossing... Maar, geachte mevrouw Pessl, wil je a.u.b. nooit meer zo'n boek schrijven?