Magistraal uitgewerkte thriller

“Hij handelt op een niveau dat welk handboek dan ook ontstijgt. Hij gebruikt handlangers, hij geeft zich uit als dokter, internet kent geen geheimen voor hem, hij manipuleert de plaats delict… en dit alles om zijn sadistische spelletjes met kinderen te kunnen spelen en ze te vermoorden wanneer ze te groot worden.”

Zo omschrijft de Romeinse politieagente Colomba Caselli de man – bijgenaamd ‘de Vader’ − op wie al bijna dertig jaar jacht wordt gemaakt, maar die altijd onder de radar is kunnen blijven. Het onderzoek wordt nieuw leven ingeblazen als het zoontje van een vermoorde vrouw verdwenen is. Gevreesd wordt dat de Vader het jongetje heeft ontvoerd. Colomba Caselli had eigenlijk totaal geen zin in dit onderzoek; ze is al maanden op non-actief ingevolge een traumatische ervaring. Maar ze bezwijkt uiteindelijk toch onder de zware druk van haar directe chef.
Tijdens het onderzoek kruist haar pad dat van Dante Torre, een man die in zijn kindertijd bijna dertien jaar lang opgesloten zat in een silo van de Vader, maar toch kon ontsnappen – ‘fysiek’ kon ontsnappen dan wel, want psychisch heeft die langdurende gevangenschap hem behoorlijk ontwricht.
Het gaat aanvankelijk maar met horten en stoten, maar tussen beide getormenteerde zielen ontstaat een soort van goed werkende synergie. Colomba en Dante voelen elkaar op een vanzelfsprekende – bijwijlen zelfs vertederende − manier aan. En dat helpt. Ze komen dichter bij de Vader dan ooit iemand voordien geraakt was. Maar de man is sterk, uitgekookt, meedogenloos en gevoelloos, en zonder verpinken bereid tot afgrijselijke gruweldaden als hij daarmee zijn vel kan redden. Hij beschikt bovendien over een netwerk dat hem voortdurend een stapje voor zijn achtervolgers houdt.
En er is nog meer aan de hand … Colomba en Dante krijgen tegenwind vanuit de eigen rangen, waardoor ze zelf in gevaar komen. Wie kunnen ze nog vertrouwen? En wie niet? Niets is nog zeker, zelfs de identiteit van de Vader schijnt voortdurend te wisselen …

“Dood de Vader” van de Italiaanse schrijver Sandrone Dazieri is een droom van een thriller voor wie van een uitdaging houdt. Hoewel rechtlijnig uitgewerkt – geen subplots, geen secundaire verhaallijnen – is de plot van dit verhaal bijzonder complex. Niet alleen maken veel personages hun opwachting, maar gaandeweg krijgt het onderzoek zoveel vertakkingen dat Dante op zeker ogenblik de bedenking maakt “dat hij een puzzel probeert te leggen met stukjes die weigeren te passen.”

Schrikt dit af? Onnodig, want van bij aanvang neemt de auteur de lezer stevig bij de hand om hem niet meer los te laten. Hoe geschakeerd het verhaal ook wordt, Dazieri laveert er met sublieme vanzelfsprekendheid en zuiderse flair doorheen. Het verhaal is ingewikkeld en vereist topscherpe aandacht, maar is anderzijds zo ingenieus en met fijnzinnige logica opgebouwd dat het die aandacht bijna vanzelf vasthoudt. Dat het allemaal geschreven is in een duidelijke en vloeiende taal, helpt natuurlijk ook. De lezer verliest op geen enkel moment de pedalen, en al lezend wordt het hem steeds duidelijker wat een meesterlijk thriller “Dood de Vader” is.

Het hele verhaal door neemt de spanning toe. De apotheose begint eigenlijk al op ruim honderd bladzijden van het einde, en hoe de spanning dan oploopt valt niet te beschrijven. Fascinerend is wel dat je enkele keren het gevoel krijgt ‘nu is het verhaal afgelopen’ maar dat er dan toch nog een onverwachte wending komt, en nog een, en nog een …
En de ontknoping? Een complete (!) verrassing!

Voor iemand die, zoals ik, nogal dweept met Scandinavische thrillers waarin de personages zelden de stem verheffen en er vrijwel nooit een schot wordt gelost, was het wel even wennen aan het zuiderse temperament van de spelers in “Dood de Vader.” Hun emoties kunnen in enkele milliseconden het kookpunt bereiken, maar evengoed net zo snel weer afkoelen of – als het een beetje tegenzit – gewoon exploderen. En dat gebeurt regelmatig. “Dood de Vader” is een verhaal vol Italiaanse passie waarin al eens een stevig potje wordt geschreeuwd, gekibbeld en geschimpt – zonder ooit vulgair te worden − maar waarin toch ook plaats is voor tederheid en oprechte gevoelens. Er is actie, en die is bij momenten vrij sensationeel, maar overheerst niet.

Om minpunten te vinden moet ik even subjectief worden … Ten eerste vond ik dat in sommige actiescènes net iets te hard aan de haren wordt getrokken (1), al worden de grenzen van de geloofwaardigheid nooit overschreden. En ten tweede vond ik dat de cursieve intermezzo’s − er zijn er maar een paar – eerder de vaart uit het verhaal halen dan dat ze verhelderend zijn. Maar, daarvan afgezien, is dit zo’n goed opgebouwde, zo’n spannende en zo’n magistraal uitgewerkte thriller dat die paar (subjectieve) minpuntjes niet volstaan om een ster van de topscore af te halen. En nu ik toch op de subjectieve toer ben, nog dit: hoewel beide werken inhoudelijk niks met elkaar gemeen hebben, schoot mij tijdens het lezen geregeld “Ik ben Pelgrim” van Terry Hayes voor de geest … Wellicht omdat “Dood de Vader” net zo meesterlijk is geconstrueerd.

“Dood de Vader” is al de twaalfde thriller van Sandrone Dazieri, maar de eerste die in het Nederlands werd vertaald. In Italië wordt hij al jaren bij de beste thrillerauteurs gerekend; we mogen dan ook blij zijn dat hij eindelijk tot ons taalgebied is doorgedrongen (met dank aan Xander Uitgevers bv). Zijn volgende, “Dood de Engel”, verschijnt op 31 juli 2017. Ik kijk er alvast naar uit!

(1) Voor de Nederlandse lezers: http://www.vlaamswoordenboek.be/definities/term/haren,+met+de+~+getrokken