Marc Raabe doorliep eerst de filmhogeschool in München, studeerde daarna 'een beetje' germanistiek en 'een beetje' theater-, film- en televisiewetenschappen, en richtte vervolgens samen met een schoolvriend een eigen productiehuis op. Die achtergrond heeft zijn effect niet gemist op zijn debuutthriller Kerf. "Es war wie am Bildschirm zu sitzen und einen Film zu schneiden, nur eben mit Worten statt mit Bildern" geeft Raabe zelf als verklaring voor de erg filmische stijl waarin hij zijn verhaal heeft geschreven. Een actievolle thriller met veel goede kanten, en evenveel tekortkomingen.

Gabriel Naumann is elf als hij getuige is van een gruwelijke slachtpartij waarbij zijn ouders omkomen. Vervolgens blokkeren zijn hersenen de herinnering aan die verschrikkelijke gebeurtenis kompleet. Maar dan, bijna dertig jaar later, wordt zijn zwangere vriendin Liz ontvoerd door een psychopaat. Om haar te redden zal Gabriel de verdedigingsmuur, die zijn geest rond de traumatische jeugdervaring heeft opgetrokken, moeten doorbreken. De psychopaat wíl immers dat Gabriel zich alles herinnert. Voor Gabriel begint een zoektocht naar het zwarte gat in zijn verleden, een bijna hopeloos gevecht tegen de klok dat hem onder anderen naar zijn jongere broer David voert, met wie hij al die jaren geen contact heeft gehad...

Een origineel basisgegeven, een stevig tempo, een spannende opbouw en vlot te lezen... Kerf heeft alles om een eersteklas thriller te zijn, en toch is die er niet helemaal uitgekomen.

Eerste reden: sommige personages zijn gewoon niet te geloven. Een voorbeeld: als Gabriel op een verkeerd moment op de plaats delict van een moord opduikt en dus meteen verdacht is, krijgt hij te maken met politiemensen die van de hoogste tot de laagste rang zich lomp, onbehouwen, onbeleefd en vooral uitermate dom gedragen. Geen empathie, geen psychologisch inzicht, geen fijngevoeligheid, niks. Echte slapstickfiguren die afwijken van wat we van een moderne politie-inspecteur mogen verwachten, en die zeker niet passen in een boek dat zichzelf als 'psychothriller' wil profileren. Van Gabriel Naumann zelf is het ook moeilijk hoogte te krijgen. Lijdt hij aan een posttraumatische stressstoornis? Is hij paranoïde? Of schizofreen? Feit is dat hij vaak lange − en op den duur té vaak en té lange − inwendige gespreken voert met Luke Skywalker, zijn ingebeelde alter ego. Feit is ook dat hij tijdens een banale caféruzie een ex-zwaargewicht bokser moeiteloos een bloedneus en enkele gebroken botten kan bezorgen, en dat plaatje klopt gewoon niet. Tenslotte hebben bijna alle personages hetzelfde probleem: ze doen in heel wat situaties net níét wat ieder logisch denkend mens wél zou doen. Ik zat mij geregeld op te winden en wilde een of ander personage toeschreeuwen "maar zeg dan toch wat er gebeurd is, domkop" of "maar ga dan toch naar de politie, stommerik!" Maar helaas, enige gedragslogica is hier blijkbaar ver te zoeken.

Tweede reden: de ongeloofwaardige situaties. Sommige gebeurtenissen in dit boek zijn echt wel té toevallig om nog toeval te kúnnen zijn. Ze zijn, met andere woorden, al te kunstmatig geënsceneerd om het verhaal in de gewenste − en daardoor onnatuurlijke − richting te duwen. Het is riskant om hier voorbeelden te geven, want die geven automatisch deeltjes van het verhaal weg, maar er zijn er veel. Eentje wil ik wel kwijt omdat het al vrij vroeg in het boek bekend wordt: Liz, Daniels zwangere vriendin, werkt bij dezelfde werkgever als David, de broer met wie Daniel al meer dan twee decennia geen contact meer heeft.

Is het dan allemaal kommer en kwel met dit boek? Zeer zeker niet! Wie zich niet te zeer stoort aan nogal opvallende toevalligheden, geforceerde situaties of enkele vlakke personages zal aan Kerf een werkelijk bijtend spannende thriller hebben. Op de achterflap staat "voor dit boek is het begrip pageturner uitgevonden" en dat klopt helemaal! Vanaf de eerste bladzijden zit er meteen spanning in het verhaal, en die gaat nooit meer weg, zakt op geen enkel moment in en gaat alleen maar crescendo. Dat het verhaal in 'real time' wordt verteld − vijftig bladzijden om nog geen twee uur te overbruggen zijn geen uitzondering − doet de spanning alleen maar extra toenemen. Vooral de laatste honderd bladzijden wil je sneller lezen dan je schaduw, en bij de laatste hoofdstukken zit je op je vingers te bijten omdat je geen nagels meer hebt...

Marc Raabe wéét hoe hij spanning moet creëren, laat daar geen twijfel over bestaan. Daarom alleen al is het dubbel jammer dat hij dit verhaal niet met levensechtere personages en vooral met acceptabelere situaties heeft aangekleed. Mijn eindconclusie over dit boek klinkt dan ook onvermijdelijk ambigu: een razend spannende mislukking.