Winterse (ont)spanning?

Succesvolle advocate Chantal neemt een pauze van haar werk om samen met haar vriend Niels op wintersport te gaan. Naar Zwitserland is het plan, in een heerlijk luxe resort en elke dag skiën op een met sneeuw bedekte piste. Echter staat er een week voor vertrek een meisje op de stoep dat beweert de dochter van Chantals jongere zus te zijn. Ze stapt naar binnen met de woorden: “Mama zegt dat ik bij jou veilig ben.”
   Maar is ze wel zo veilig als haar moeder dacht dat ze zou zijn? Daarbij: is de veiligheid van Chantal ook te garanderen? De gevolgen van de onverwachte komst van haar nichtje zijn namelijk niet niks. En daarbij loopt die stalker waar ze al wat langer last van heeft nog steeds rond, met haar in zijn vizier…
 
De nieuwste winterthriller van Vermeer begint al goed en de proloog is een slimme zet om twijfelende lezers over de streep te trekken. De plottwist in de proloog is namelijk het allereerste moment van kippenvel (de omslag van het boek niet meegerekend). Het is nog net geen gedichtje, maar de zestien regels zullen hun werk goed doen. Je bent zojuist ingestapt, welkom!
   Je voelt de frustratie van Chantal vanaf bladzijde één met behulp van wat ze denkt, maar ook aan de hand van wat ze vertelt. Echter komen de dialogen in het verhaal op de een of andere manier cliché over. Zo gaat Niels pizza’s halen als avondeten, met een Margherita voor Chantal. Vlak voor hij de deur uit loopt, vraagt hij: “Een Margherita was het, toch?” “Maak er maar een Hawaï van.” Tja: wat bereik je als schrijver nou met zo’n gesprekje? Iedereen kan dit bedenken en toepassen in een verhaal, of niet? Bovendien krijg je het gevoel dat de auteur van je vorige gelezen boek precies dezelfde zinnen heeft gebruikt. Nog zo’n andere onoriginele uitdrukking van Niels naar Chantal is dat datgene dat zij samen hebben, speciaal is. Hierbij heeft hij het over de relatie die zij hebben, maar ook hier kan weer ‘tja’ bij genoemd worden (want deze uitspraak kom je écht overal tegen!).
   Een vreemd gegeven is dat je in het eerste deel van het verhaal denkt dat Chantals vader een alleenstaande man is, die als haar grootste fan alleen maar voor de buis gekluisterd zit om naar Chantals doen en laten op tv te kijken. Echter, wanneer Fenna opduikt, wordt er plots actief gesproken over Chantals ouders – opa én oma.
   Het is sowieso opvallend dat, vanaf het moment dat Fenna voor de deur staat, het verhaal heel anders wordt. Sinds dat moment gaat de sneltrein waarin je las in een nog hogere sneltreinvaart rijden, waardoor je sprongen vooruit maakt tot alle pagina’s op zijn. Maar hoe langer je aan het lezen bent, hoe meer je je hersenen aan het werk moet zetten om te bedenken hoe Chantals leven er voor Fenna kwam uitzag. Waar begonnen de eerste hoofdstukken ook alweer mee? Hoe zit het eigenlijk met die stalker? Goh, die heeft ook al een tijdje niets meer van zich laten horen…
   Het is jammer dat de stalker om een abrupte manier uit het boek gehaald wordt, om plaats te maken voor alle heftige gebeurtenissen in Zwitserland (en daarna). Over het algemeen krijg je daarom geen goed beeld van de stalker en wordt hij of zij een beetje waterig beschreven. Dat, terwijl hij toch echt een grote rol lijkt te gaan spelen, mocht je de flaptekst geloven. Gelukkig komt het verhaal van de stalker in het laatste hoofdstuk nog even naar boven, zodat ook dat onderwerp netjes afgesloten wordt. De teleurstelling wordt hierdoor een stuk minder groot.
   Er is nog één ding dat alle negatieve punten weer van tafel gooit en dat is het verhaal zelf. Winterse (ont)spanning? Dat is het zeker! Om de plot te omschrijven komt die sneltrein weer terug. Het beginstation ligt vlak voor een heuvel. Dus als de trein begint te rijden, rijdt hij eerst een heuveltje op. Dit is het eerste moment van spanning. De daaropvolgende rit is glooiend, met heuveltjes links en rechts, zo ver het oog rijkt. Dan komt er aan de horizon een mooi besneeuwde skipiste in zicht, maar stopt de trein abrupt om een nieuwe passagier te verwelkomen: Fenna! Vanaf dat tussenstation rijden we echt in de bergen en neemt de spanning dus toe. Er stappen mensen in en uit, de snelheid waarin de trein rijdt neemt stukje bij beetje toe. De spanningsbergen worden hoger, de rails wordt gladder. Maar vergeet niet: de kans op lawines is gestegen!