Indrukwekkend debuut

De debuutroman van Anne-Fleur van der Heiden bevat autobiografische aspecten maar het moet gelezen worden als fictie. Vanuit het perspectief van Noor, volg je haar leven maar vooral dat van haar familie: haar moeder, stiefvader, oma en stiefopa. Het zit Noor niet mee: ze leeft in een isolement, raakt haar vriendje kwijt en verliest langzaamaan ook haar baan als autoverkoper. Maar vergeleken met de situatie waar haar ouders en grootouders in verkeren, waar drugs, drank en verslavingsproblematiek een hoofdrol spelen, valt het leven van Noor zelf nog reuze mee. Daar middel van flashbacks krijg je een kijkje in de kindertijd van Noor: de thuissituatie was toen niet veel beter.

Van der Heiden schrijft in een helder stijl, korte zinnen, korte hoofdstukken, een lekker leesbaar verhaal. Met af en toe originele zinnen die de schrijnende situatie zeer goed weergeven:

In de deuropening zag ik niet mijn moeder, maar een versie van haar waar meerdere keren bouillon van was getrokken.

'Je kunt trouwens ook je teen op sterk water laten zetten en naast de urn van Las op het dressoir zetten.'
Ik kan nu een liniaal waterpas tegen haar samengeknepen lippen leggen.

Van der Heiden slaagt erin om een hard leven, liefelijk op te schrijven, knap! Al mis ik soms een klein ruw randje in het taalgebruik.