Toch maar aan begonnen

Al jarenlang lees ik thrillers en ik probeer me te beperken wat schrijvers betreft. Ik lees liever het volledige werk van een beperkt aantal auteurs dan telkens weer aan een nieuwe schrijver te beginnen. Want stel dat die je bevalt, dan zou je wel eens in de verleiding kunnen komen je 'verplicht' te voelen ook diens hele oeuvre te moeten gaan lezen....
Een wat rare opvatting misschien, maar als je zó gedisciplineerd in elkaar zit dan kan je dat wel overkomen. Als je dat herkent, reageer dan maar.
Het is vanuit die gedachte dat ik Grisham altijd heb willen mijden. Hij heeft namelijk nogal wat boeken geschreven en ik was bang - beter: ervan overtuigd - dat ik hem zo goed zou vinden dat ik voorlopig wel onder de pannen zou zijn. Nou, dat is dus ook zo!
Ergens wachtend kreeg ik bij toeval The Confession in handen en na nauwelijks één pagina zat ik middenin het verhaal. Toen dus toch maar doorgelezen en aldus tóch aan Grisham begonnen. Hij leest ongelooflijk makkelijk én snel. Als een wervelwind. Grisham-lezers zullen dat wel herkennen. Hij gebruikt tamelijk korte niet al te moeilijke zinnen waarmee hij zijn verhaal stevig opbouwt. Hij geeft je als lezer houvast; hij laat je niet afdwalen of ontsnappen. Een knappe verteller, hier en daar misschien niet helemaal realistisch, maar ach, het verhaal moet ook wat. Daar is het fictie voor.
De bekentenis - ik las dus de Engelse versie - gaat over de doodstraf en alle risico's die deze met zich meebrengt. Mocht je er voorstander van zijn, dan zou dit boek je toch wel eens aan het twijfelen kunnen brengen. Dat rechterlijke dwalingen een groot risico vormen bij strafoplegging geldt natuurlijk voor alle soorten straf, maar bij doodstraf is er geen weg terug. Daarover gaat deze thriller met alle gevolgen van dien.
Op naar de volgende Grisham; ik ben er al aan begonnen...