Realistisch,maar toch niet echt.

Drie tieners ontmoetten elkaar tijdens een bijeenkomst van de supportgroep voor kinderen met kanker. Er ontstaat al gauw een hechte vriendschap en ze ontdekken dat ze meer aan elkaar hebben dan aan de begeleider van de groep.
Hoewel het boek een zwaar onderwerp heeft weet Green het met zijn bekende humor toch enigszins luchtig te maken. Ook hier maakt hij weer gebruik van quotes en dat in combinatie met de denkbeelden van Hazel hebben mij ondanks de ernst weer ontzettend aan het lachen gemaakt.Wanneer je in het boek begint te lezen zul je tot de ontdekking komen dat een fictief boek van een niet bestaand auteur een grote rol speelt. Het brengt de hoofdpersonen dichter bij elkaar. Zo dicht dat je kunt spreken van liefde.
Thema’s als liefde en depressie, loslaten en losgelaten worden. Maar ook sneller volwassen worden dan je eigenlijk zelf wilt,komen in dit boek aan de orde. Hazel Grace, de hoofdpersoon van dit verhaal, komt er namelijk achter dat zij een andere ontwikkeling doormaakt dan haar vriendin Kaytlyn. Ze vindt haar wel aardig maar een beetje oppervlakkig. Toch blijven ze wel contact houden. Van Augustus leert ze om los te komen uit haar eigen kleine wereldje en weer dingen te ondernemen. Hij is haar tot grote steun. En als je verderop in het boek komt dan zul je merken dat zij de kracht heeft gevonden om dat ook voor hem te zijn wanneer dat nodig is.
Wat ik vooral mooi vindt aan dit werk is dat je zo ontzettend veel leert. Hoe moet je je vooral niet gedragen aan een ziekbed. En wat doet het ziek zijn met de omgeving? Dit kun je vooral zien in de beschermende houding van de ouders van Hazel Grace en later ook bij die van Augustus. De moeder van Hazel die alle pamfletten leest die over kanker gaan en dan tot de ontdekking komt dat haar dochter aan depressies lijdt. Al vindt zij van niet. Met zachte dwang wordt ze daarom naar de bijeenkomsten van de supportgroep gebracht. Want ze is wel een tiener en meer dan haar ziekte. Daarom stimuleert ze haar dochter om zoveel mogelijk uit het leven te halen als mogelijk is.
De karakters uit dit boek zijn zo realistisch neergezet dat als je niet beter zou weten je zou denken dat dit een waar gebeurd verhaal zou zijn. Maar direct in het begin maakt Green al duidelijk dat het hier fictieve personen betreft en dat het geneesmiddel dat Hazel gebruikt in het echte leven niet beschikbaar is. Het bestaat namelijk niet. Wel zou hij willen dat het bestond. Ik heb dit boek nu voor de tweede keer gelezen en het heeft mij opnieuw weer enorm weten te boeien. Ik raad dit boek dan ook van harte aan om te gaan lezen. Je kunt er enorm veel van leren, want ondanks dat je wereld kleiner wordt en je je wel wilt verstoppen in je eigen domein, je hebt altijd mensen nodig om je heen.