Hoogst interessante vrouw

Ik heb Michelle Obama nooit ontmoet, maar door deze biografie heb ik toch het gevoel dat ik haar ontmoet heb.
I’m an ordinary person who found herself on an extraordinary journey.

Becoming isn’t about arriving somewhere or achieving a certain aim. I see it instead as forward motion, a means of evolving, a way to reach continuously toward a better self. The journey doesn’t end.
Becoming requires equal parts patience and rigor. Becoming is never giving up on the idea that there’s more growing to be done.

Michelle Robinson groeide op in the South Side in Chicago, niet de beste buurt, veel van hun buren vertrokken maar niet haar ouders. Ze was goed op school, heel goed en haar ouders gaven haar de kans om te studeren, al moesten ze er zelf extra voor werken om het te kunnen betalen.
Ze werd advocate en verdiende heel goed haar boterham, maar was niet gelukkig. Ze wilde iets betekenen voor de gemeenschap, goed doen en dat is eigenlijk de rode draad door haar leven.
Wanneer Barack Obama in haar leven komt, leert ze nog meer hoe je je moet inzetten voor de gemeenschap want Barack doet niet anders. Hij motiveert mensen om te studeren, om zeker te gaan stemmen omdat je zo het verschil kan maken.
Michelle is een heel geordend persoon, altijd in control en Barack was meer een sloddervos, meer impulsief. Het huwelijk was niet altijd even goed omdat Barack veel weg was en Michelle vond dat de opvoeding van de kinderen helemaal alleen voor haar was. Die kinderen zijn er ook niet gemakkelijk gekomen.

Michelle was niet zo gewonnen voor het idee dat Barack in de politiek zou gaan, maar eens de bal aan het rollen was, was er geen weg terug meer. Zodra hij als senator verkozen was, de eerste zwarte senator, schreven de kranten al dat hij de volgende president zou zijn, nog voor hij daar zelf een beslissing over genomen had. Eigenlijk wilde hij pas in 2016 een gooi doen en eerst wat politieke ervaring opdoen, maar omdat iedereen aan zijn mouw trok, deed hij in 2008 al een poging en won hij.
Wat een verandering voor het gezin, verhuizen, andere scholen voor de kinderen, altijd bescherming, Michelle die haar werk moest opzeggen. Het maakte niet uit wat Michelle deed of zei, er was altijd wel een partij die haar afbrak en daar was ze niet aan gewend, daar heeft ze echt wel een olifantenhuid voor moeten leren kweken.

Het ergste vond ze dat er geen samenwerking was tusssen rood en blauw, tussen democraten en republikeinen. Al mocht het wetsvoorstel nog zo goed zijn, men wilde Barack weg en zeker geen tweede termijn gunnen, dus werd er altijd tegen gestemd. Erg dat politiek niet gaat om samenwerken.

Toch volgt er een tweede termijn en daarin gebeurt veel in het land: veel schietpartijen.
Als first lady moet je ook je dagen gevuld krijgen met zinnige dingen. Tijdens de eerste termijn heeft ze geprobeerd iets aan de kinderobesitas te doen door te pleiten voor meer gezonde voeding op school en minder toevoeging van suikers in allerlei producten en meer bewegen. Verder gingen de vrouwen van militairen haar ook aan het hart, ze mobiliseerde bedrijven om deze vrouwen in dienst te nemen.
Tijdens de tweede termijn probeerde ze iets aan de wapenwet te doen, maar dat is niet gelukt. Ze pleitte ook voor onderwijs om weg te geraken uit armoede, weg uit getto's en specifiek voor onderwijs voor meisjes.

Because people often ask, I’ll say it here directly: I have no intention of running for office, ever. I’ve never been a fan of politics, and my experience over the last ten years has done little to change that.


Michelle Obama maakt meteen duidelijk dat ze geen kandidaat president is in 2020 ook al wordt er nu aan haar mouw getrokken.
Op het einde van het boek is Trump verkozen en daar heeft ze zo haar bedenkingen bij, maar de kiezer heeft gekozen.
Nu moeten zij, Barack en de kinderen terug een leven opbouwen buiten de spotlights.