Een en al tristesse

Ik had verhalen over foltering en dwangarbeid verwacht, maar daar gaat het niet om in dit boek. De verhalen gaan over gewone mensen in dagdagelijkse situaties, mensen die kleine dingen meemaken met grote gevolgen.

Een jongen wil op school klasse leider worden, maar dat kan niet omdat zijn vader en grootvader dingen gedaan hebben die niet politiek correct waren. Zijn vader had bijvoorbeeld een doos rijstplanten laten doodgaan, niet met opzet maar omdat hij gewoon was rijst te planten in een rijstveld met veel water en niet in een kas. Omdat hij die planten had laten doodgaan, werd hij verdacht van tegenwerking, sabotage van de staat. Dit 'misdrijf' zorgde ervoor dat het gezin, de familie moest verhuizen naar een plaats waar veel meer armoede is en minder groeit. Ook de zoon wordt dus belast door het 'misdrijf' van de vader, kan geen nieuwe start nemen. Eens er iemand in je familie iets verkeerd heeft gedaan, blijft zich dat generaties verder zetten en heeft dat invloed op wat je kan doen, mag doen.

Een man krijgt bericht dat zijn moeder op sterven ligt en wil haar uiteraard onmiddellijk gaan bezoeken. Hij krijgt echter geen uitreisvisum naar zijn geboortedorp. Tot drie keer toe krijgt hij een telegram met de vraag te komen omdat zijn moeder echt slecht is, maar iedere keer krijgt hij een neen. In een dronken bij gaat hij toch, doorstaat vier controles en komt zelfs heel dicht in de buurt van zijn geboortedorp, maar wordt dan toch opgepakt. Zijn straf is twintig dagen in een werkkamp. Heel de tijd weet zijn vrouw niet waar hij is. Wanneer hij eindelijk terug thuis komt, krijgt hij weer een telegram dat zijn moeder overleden is.

Er komt een massa-evenement aan voor de grote leider. Na het werk moet iedereen oefenen op de parade. Een vrouw heeft een ziek kindje van ongeveer twee jaar en neemt het mee omdat ze het niet alleen thuis wil laten. Het kind heeft koorts, huilt en verstoort de oefening. Op het plein hangen grote portretten van Kim-Il-Sung en Marx. Als gevolg van de koorts, schrikt het kind erg van deze grote foto's. Terug thuis ziet het raam van het appartement uit op deze foto's en het kind geraakt daarvan helemaal angstig. Om te zorgen dat het kind ze niet meer ziet, doet de vrouw de gordijnen dicht. Helaas voor haar is dat zichtbaar vanop straat en wordt ze aangegeven.

Een ouder koppel gaat op bezoek bij hun dochter die op het punt van bevallen staat. Op weg ernaartoe komen ze vast te zitten op een station. Oorzaak, een Klasse I evenement. Kim-Il-Sung komt erlangs met een trein. Dagen ervoor wordt alles stilgelegd, niet alleen de trein maar ook het verkeer. Mensen zitten vast in het station, zonder eten en drinken, massa's mensen op elkaar gepropt. Daartussen zitten spionnen. Mensen kunnen niet zeggen wat ze eigenlijk denken over hun leider.

We kennen allemaal de beelden van televisie toen Kim-Il-sung overleden was. Het land was in rouw, mensen stonden rijen dik huilend langs de kant. In dit boek staat ook een verhaal over dit publiekelijk tonen van rouw en verdriet en dat gaat heel ver. Wie het beste toneel kan spelen komt er het beste uit. Wie dat niet kant wordt aangeklaagd voor ontrouw aan de leider. Compleet ondenkbaar hier in het Westen.

Niet alleen het regime is strikt en streng, maar de kans bestaat altijd dat iemand je aangeeft. Er zitten spionnen onder de gewone mensen. Het wantrouwen naar elkaar toe is dan ook erg groot. Daarnaast lees je uit de verhalen de hongersnood waarover we hier in het Westen soms wel eens iets horen wanneer het over Noord-Korea gaat. Alles is gerantsoeneerd. Verder kan het er erg koud zijn en lijden de mensen ook onder de kou omdat er geen verwarming is, er is een groot tekort aan hout.
De mensen zitten in een heel streng keurslijf, mogen niet zeggen wat ze denken, niet doen wat ze willen, moeten constant toneel spelen. Vreselijk om zo te moeten leven.
Zo blijkt maar weer dat waar je geboren wordt, je hele toekomst bepaalt.