Oxfant

Liese Meerhout had vroeger een relatie met Simon die een antiekwinkel had. Beide zijn verder gegaan met hun leven en hebben een andere partner. Simon is zelfs naar Groot-Brittannië verhuist om zijn geliefde te volgen. Laat Simon nu net degene zijn die Liese belt om een verontrustwekkende zelfmoord door te geven. Een jong meisje dat in Oxford studeert, een Antwerpse, is verdwenen, vermoedelijk in de Thames gesprongen. Maar Simon gelooft het niet. Om hem een plezier te doen informeert ze eens bij haar collega's in Oxford, maar meer ook niet.
Haar team heeft het druk met de moord op een professor, eentje die een enorme bibliotheek heeft met oude boeken. Masson is helemaal in zijn noptjes met het onderzoek in de bibliotheek.
Toch vlot de zaak niet en is het graven om aanwijzingen te vinden. Tot er een link naar Oxford gevonden wordt. Ilse haast zich naar Oxford op een moment dat haar relatie niet zo best is en ze ontmoet er haar vorige lief.

Deze morgen ging ik met koffie en dit boek in mijn zetel zitten en ik ben er pas uitgekomen toen het uit was, in een ruk uitgelezen. Liese Meerhout is geen depressieve drinkende rechercheur zoals er al veel zijn in spannende reeksen. Ze kan wel humeurig zijn zolang ze haar koffie niet gehad heeft 's morgens en ze volgt nogal eens haar instinct en minder de feiten, maar ze is goed in haar job. Ze kan niet zo goed met haar baas opschieten, al staat hij wel achter haar op momenten dat het nodig is. Ze heeft een relatie die momenteel niet te best loopt. Uiteraard heeft haar job daarmee te maken omdat dit nu eenmaal geen bureaujob met normale uren is. Bovendien is haar partner een kok, ook al niet direct een job met normale uren. En dat matcht niet altijd even goed. Het doet goed om te lezen dat rechercheurs geen perfecte mensen zijn en ook nog een leven, moelijk leven dikwijls, naast hun job hebben. Daarom hou ik van Liese Meerhout, omdat ze menselijk is.