Eng

De broers Thomas en Ciaran Devine hebben beide lang vastgezeten in een instelling nadat Ciaran als twaalfjarige zijn pleegvader vermoordde. Thomas is al twee jaar vrij, Ciaran komt nu vrij. Reclasseringsbeambte Paula Cunningham krijgt het dossier van Ciaran toegeschoven. Ze moet hem begeleiden in zijn leven in de buitenwereld. Ze wil zoveel mogelijk informatie over de jongen en wendt zich tot detective Flanagan, de vrouw die bij het onderzoek betrokken was, die Ciaran overhaalde om de waarheid te zeggen, de vrouw ook die veel indruk maakte op de twaalfjarige Ciaran.

Thomas is twee jaar ouder en heeft een enorme invloed, dominante invloed, op Ciaran. Ciaran doet eigenlijk niets zonder instemming of toestemming van zijn broer, zelfs om te spreken lijkt hij toestemming te vragen. De band die de twee hebben is onnatuurlijk, het gevolg van het verliezen van beide ouders en het opgroeien in pleeggezinnen.

Is Ciaran wel terecht veroordeeld voor de moord? Heeft hij zijn broer niet uit de wind gezet? Paula Cunningham twijfelt over de ware toedracht en begint te graven.

Flanagan zelf heeft het ook altijd lastig gehad met de bekentenis. Ze is er echter een tijdje tussenuit geweest wegens borstkanker en begint eigenlijk nog maar juist terug op het bureau. Ze gaat naar een zelfhulpgroep over kanker en met een van de leden van de groep gebeurt iets dat haar ook erg aangrijpt en dat ze verder wil onderzoeken.

Dit boek deed me erg denken aan de moord op de kleine James Bulger in Groot-Brittannië, gepleegd door twee tienjarige kinderen, die ook als een schokgolf door het land ging, zelfs wereldwijd. Beide kinderen hebben ook in een instelling gezeten, maar hebben bij het verlaten ervan wel een nieuwe identiteit gekregen. Ciaran en Thomas hebben ervoor gekozen dit niet te doen. Als je zoiets op jonge leeftijd doet, kan het dan eigenlijk nog goedkomen later? Is het verantwoord deze mensen terug in de maatschappij te laten?
Van Thomas kreeg ik echt koude rillingen, wat een verschrikkelijk enge gast is dat.