Toch niet helemaal wat ik verwachtte

Het boek begint met een meteorietinslag in 1952 ergens vlak voor de kust van Washington DC. Elma York en haar man Nathaniel zijn op dat moment in de bergen op vakantie en ontsnappen. Niet de bevolking van Washington DC en nog een hele omgeving errond. Het resultaat van de meteoriet is dat er veel stoffen in de lucht hangen en de zon er niet meer door kan, wat dan weer resulteert in misoogsten, hongersnood, koude winters en koude zomers.
Het is vrij snel duidelijk dat de aarde hier moeilijk van zal herstellen en dus wordt er een programma opgezet om de maan te koloniseren. Elma is een van de wetenschappers die hierbij betrokken is. Er zijn nog geen computers dus alles moet manueel uitgerekend worden. Het doet dan ook wat denken aan de film Hidden figures waar het ook vrouwen zijn die de berekeningen doen, die gediscrimineerd worden omdat ze zwart zijn.
Het boek gaat meer over het gevecht van de vrouwen om als potentieel astronaut aanzien te worden, ongeacht kleur of religie, dan dat het gaat over het veroveren van de ruimte.

De auteur heeft wel heel erg veel in dit boek willen stoppen, teveel waarschijnlijk.
Welke thema's komen allemaal aan bod? Heel veel discriminitie, tegen vrouwen, tegen kleurlingen, tegen joden. Daarnaast ook nog geestelijke problemen in de vorm van angstaanvallen. Allemaal wat veel om tegelijk te behandelen. Dat is jammer want op zich leek het me wel een heel interessant boek en ik denk dat de auteur ook veel research gedaan heeft over hoe het wetenschappelijk allemaal in zijn werk gaat. Ik had toch een sterker boek verwacht, meer over de verovering van de ruimte en over het koloniseren. Verder heb ik me ook wel geërgerd aan die heilige-doet-nooit-iets-verkeerd man van Elma, Nathaniel. Zo'n man bestaat volgens mij niet en al zeker niet in 1952 toen er van emancipatie nog geen sprake was.