Ik mis het perspectief van de dader

Met de schietpartij door de 19-jarige ex-scholier die op 14 februari 2018 17 mensen doodschoot in zijn voormalige middelbare school in Parkland, Florida, kan dit boek op dit moment helaas weer niet actueler zijn. Dit boek is in 2016 verschenen en is jammer genoeg al meerdere keren heel actueel geweest, na iedere schietpartij op een school. Altijd in Amerika, zelden in een ander land. Amerika waar iedereen zonder enige moeite aan wapens kan geraken, waar tieners vroeger een wapen mogen kopen dan een biertje in de winkel of hun rijbewijs mogen halen. Amerika waar men, voor mij als buitenstaander, niet leert van eerdere voorvallen. Zoals iedere Belg met een baksteen in de maag geboren wordt, zo wordt iedere Amerikaan met een wapen geboren. Dat Amerika, waar politici geld krijgen van de wapenlobby. Waar wapendragers het hun fundamentele recht vinden om wapens te dragen. Wapens doden geen mensen, het zijn mensen die mensen doden, maar als er geen wapens zijn, is het wel een pak moeilijker om een ander te doden, zeker op zulke grote schaal.

Dit boek gaat over een schietpartij in een school. Tyler is de scholier die van school geschopt is en terug komt om wraak te nemen. Minuut per minuut wordt dit verhaal verteld vanuit verschillende perspectieven, van slachtoffers, van vrienden en vijanden van Tyler. Tyler sluit iedereen op in het auditorium en begint te schieten. Enkele scholieren hebben het geluk dat ze niet in het auditorium zijn. Wat doen ze? Hoe gaan zij om met deze situatie? Vluchten? Hulp halen? De held uithangen? We volgen het allemaal.

Omdat de tijdsspanne zo kort is en je iedere keer maar kort in het perspectief van verschillende scholieren zit, is het zeker in het begin lastig om te weten wie wie is. Veel namen passeren de revue. Op zich is het idee om vanuit verschillende invalshoeken naar dit incident te kijken goed. Wat ik echter miste was het perspectief van de hoofdpersoon, van Tyler. Wat gaat er door zijn hoofd tijdens de voorbereiding of wanneer hij zijn eerste slachtoffer neergeschoten heeft. Wat denkt hij wanneer hij zijn voormalige klasgenoten ziet, zijn docenten. Dat is echt een tekortkoming van dit boek en had het verhaal veel krachtiger kunnen maken.

Wat me erg bij gebleven is en wat wij ons hier in Nederland of België niet kunnen voorstellen is dat er een protocol is in de scholen hoe omgaan met een schoolschutter. Dat wordt daar geoefend, erin gedrilld. Ik heb dan zoiets van dat zou toch helemaal niet nodig moeten zijn dat er geoefend wordt over hoe omgaan met een schutter. Een school zou een veilige omgeving moeten zijn.